Waarom is het zo moeilijk om streng te zijn?
Een typische middag
'Nee!' briest ze 'Uit! Schootje zitten tatjes.' Mijn 2-jarige weet wat ze wil. Patatjes eten, maar liefst niet in de eetstoel. 'Een paar schepjes', probeer ik nog, maar ze gooit haar vorkje al op de grond.
'Pas op he!', dreig ik. Ze duwt haar bordje weg. Ze kijkt nu zo boos dat het me bijna vertedert. Tot ze natuurlijk beslist een volle lepel puree op ons parket te smijten. Ik zet kind met eetstoel en al op straf.
Ik voel me ontzettend moe. Niemand heeft me ooit verteld dat ze me zo vaak zou testen. Soms kost het me te veel energie om consequent 'NEE' te blijven zeggen. Dan voel ik me schuldig als ik iets door de vingers zie. 'Je wil 3 tuutjes mee naar boven en je tanden niet langer dan een minuut poetsen?' Ach ja, zo krijg ik je tenminste mee naar boven, denk ik, terwijl ze met haar handjes door mijn haar woelt.
Elk een eigen beeld over wat goede opvoeding is
We hebben allemaal een ander beeld over wat een goede opvoeding betekent. Ik heb ook al vele opiniestukjes gelezen over straffen. Maar ik persoonlijk als mama heb ook zo mijn grenzen. Een hele dag in discussie treden met mijn dochter put me uit.
Er valt vaak ook weinig achter te zoeken: mijn kind doet ambetant en daagt me uit. Ik geef aan wanneer ze te ver gaat. Maar de ruzies over niets (Ze wil geen schoenen passen, ze wil door het natte gras en niet via het pad, ze weigert de rode trui aan te doen...) zal ik al eens laten passeren.
Ik durf het bijna niet te typen, maar maakt dat van mij een slechte moeder? Ik ben zelf opgevoed met de zachte hand, mijn man veel strenger. Als mens heeft het ons gevormd, maar niet noodzakelijk in extreem positieve of negatieve zin. Dus zoek ik zelf een middenweg. En ik hoop dan ook dat ons kind de juiste waarden oppikt en later ook meegeeft aan haar eigen kleintjes ...
