Waarom ik het geslacht niet wou weten

Mijn antwoord zorgde steeds voor heel wat gefronste en verwarde blikken. "Moh, hoe doe je dat dan met de kinderkamer? En de kaartjes? En de doopsuiker? En de kleertjes?" Ik was duidelijk een uitzondering op de regel. De reden waarom ik het niet wilde weten? Tja, waarom wel?

Twee redenen om het niet te weten

1. Geen behoefte: nog voor ik zwanger was, had ik de beslissing al gemaakt. Ik voelde totaal geen behoefte om vooraf het geslacht te kennen. Zoals het cliché zegt: jongen of meisje maakt niet uit, zolang de baby maar gezond is. Voor mij maakt het deel uit van het wonder van een zwangerschap en het mysterie dat er rond hangt. Tijdens de echo's heb ik nooit een moment gehad waarop ik dacht: allez, toon het nu maar. Mijn nieuwsgierigheid was genoeg gestild bij het zien van het neusje, de vingertjes, de teentjes, … 
2. Het verrassingseffect: weet je het niet, dan heb je bij de bevalling een moment suprême dat zo groot is... dat is met niets te vergelijken. En het is ook een verrassing voor je omgeving, want geef nu toe: hoeveel keer heb jij je mond niet voorbij gepraat? Had ik het geslacht toch vooraf geweten, ik had het iedereen verteld. Het lijkt me een hel om 9 maanden constant op je hoede te zijn om je niet te verspreken.

Maar wat doe je dan met …?

- Kinderkamer: die moet vooraf niet klaar zijn. Grote kans dat je baby de eerste dagen, weken, maanden of het eerste levensjaar bij jou op de kamer ligt. Tijd zat dus om die kamer in orde te brengen. Al een hoop stress bespaard ook. En een baby ligt niet wakker van het type kamer waarin hij ligt, of die afgewerkt is of niet, helemaal pink is of niet, die wilt gewoon dicht bij mama zijn. 

- Kaartjes: ja, wij hadden twee versies. Daar maakte onze ontwerpster geen probleem van. En nee, geen extra kosten hiervoor.

- Doopsuiker: ja, ik moest kiezen voor veilige kleuren, geen roze of uitsluitend blauw dus, maar hè, er zijn echt wel zot veel kleurencombinaties mogelijk.

- Kleertjes: de meeste babykleertjes in de kleine maten zijn unisex te vinden, die had ik vooraf gekocht. Op onze geboortelijst hadden we zowel meisjes- als jongenskleertjes gekozen. Een telefoontje na de bevalling was genoeg om de juiste kleertjes op de lijst te plaatsen. En eens de baby er was, zorgde ik voor genoeg shopmomenten om toch roze stuks in huis te halen (ja, ik ben een meisjesmama).

Het moeilijkste

Je ziet, voor al die praktische belemmeringen is er een easy way around. Laat deze je dus niet tegenhouden in je beslissing. Ik raad het iedereen aan, om het geslacht vooraf niet te weten. Zoveel leuker! 

Oh ja, we hadden ook twee namen. Dat was misschien wel het moeilijkste aan de beslissing. Maar niets wat een intense zoektocht op het web niet kan fixen!