Waarom ik na mijn bevallingen alleen maar meer respect heb gekregen voor de zorgsector
Respect voor zorgverleners
Ze moeten het toch ergens halen. Laat ze maar doen vandaag, het zal toch niets opleveren.’ De twee hebben niet door dat ik hen kan horen. Ik ben kwaad maar wil uiteraard geen discussie op de speelplaats. Ik ben ze dan maar gepasseerd met ‘Sorry, ik ben gehaast, ik loop mee in Brussel vandaag.’ Dat is niet waar hoor, ik ben helemaal geen zorgverlener, maar ik kon het niet laten om ze op de één of andere manier te confronteren.
Mijn respect voor zorgkundigen is eindeloos. Dat is al altijd zo geweest, maar sinds een aantal jaar is de bewondering alleen nog maar gegroeid. Ter illustratie deel ik wat herinneringen die vermoedelijk voor velen herkenbaar zijn.
Tempo tempo
Ik ben gisteren bevallen, dolgelukkig maar toch ook vooral moe. Het was een helse nacht. Ik kijk even naar het klokje onderaan de tv en denk in mijzelf: yes, het is nog vroeg. De bollie slaapt hier eindelijk, ik doe ook nog een tukje… ‘GOEIEMORRRRGEEEEN, ik kom voor de verzorging.’ Hupakee de gordijnen vliegen open, een piepend karretje met verzorgingsmateriaal wordt binnen gereden en het irritante geluid van de vroedvrouw haar telefoon rinkelt onophoudelijk. Waarop ik denk: ‘SEEEG, kan dat niet wat stiller’ maar beleefd zeg: ‘Stttt, ze slaapt net. Ik zou nog wat willen slapen, misschien kan je eerst iemand anders helpen?’ Waarop ik een meen-je-dit-nu-echt-of-is-’t-voor-te-lachenblik terug krijg. Zo’n 4 minuten later is ze weer de deur uit en ben ik gewassen, kreeg ik dat spuitje tegen die bloedklonters én zijn mijn lakens ververst. En zo gaat het de rest van de dag eigenlijk verder. Tempo tempo tempo!
Twee jaar later, hupla, terug op de materniteit. Ik ben gisteren bevallen, dolgelukkig maar toch ook vooral moe. Het was een helse nacht. Ik kijk even naar het klokje onderaan de tv en denk in mijzelf: het is nog vroeg, maar ja, ik zou beter wakker blijven want de vroegdienst is al gearriveerd..
Wil de vroedvrouwen bedanken, maar geen tijd
‘GOEIEMORRRRGEEEEN, ik kom voor de verzorging.’ Hupakee de gordijnen vliegen open, een piepend karretje met verzorgingsmateriaal wordt binnen gereden en het irritante geluid van de vroedvrouw haar telefoon rinkelt onophoudelijk. Ik geef haar een goeiemorgen terug. Zo’n 3 minuten later is ze weer de deur uit en ben ik gewassen, kreeg ik dat spuitje tegen die bloedklonters, zijn mijn lakens ververst én zit er een verslagje in de computer. Als ik nu iemand bel, dan duurt het wel vrij lang alvorens iemand komt helpen. Een dag vroeger dan bij kind 1, sta ik klaar om naar huis te vertrekken. Ik wil de vroedvrouwen uitgebreid bedanken, maar ze zijn allen zo druk in de weer dat ik snel een kaartje schrijf en stilletjes vertrek.
Op twee jaar tijd is er veel veranderd. De dienst kreeg extra taken en minder personeel. Persoonlijk ben ik enkel vertrouwd met verloskwartier, materniteit, pediatrie, een keertje op de spoedafdeling in het weekend... Maar het is op alle afdelingen en in elke vorm van zorg hetzelfde verhaal. Zorgkundigen willen hulp geven maar het lijkt alsof ze niet mogen. Alles moet sneller en sneller. Maar dat is toch niet haalbaar of niet vol te houden? Vroeg of laat hebben we allemaal zorg nodig. Niemand wil op dat op die manier krijgen of toedienen. Daarom, een warme oproep tot heel veel sympathie en empathie voor al die witte woestelingen die vandaag ten strijde trokken...
Gastmama Annelies V.
