Waarom ik zo hamer op een humanistische opvoeding

Mijn goede vrienden en familie weten dit al lang van mij. Ik ben een ketter. ’t Is te zeggen; ik ben atheïst. Een beetje een rabiaat atheïst zelfs. Ik kan er niks aan doen, het is me met de paplepel meegegeven. Bij ons thuis geloofden we niet in God, en niet in Sinterklaas, de paashaas en de kerstman. Mythische wezens: dat is iets voor kleine kindjes en de oude Grieken; niet voor weldenkende intelligente volwassenen. Niet voor ons gezin dus.

Opvoeden zonder God

Ik heb mijn atheïstisch leven best zinvol kunnen volbrengen. Ook op ‘overgansmomenten’: een ‘Feest van de Vrijzinnge Jeugd’ als ik 11 jaar was en een prachtige humanistische huwelijksceremonie. Helaas ook een vrijzinnige begrafenisplechtigheid van Mijn Mama. Dat lukt dus best, blij zijn en verdriet hebben zonder God.

Waar ik de laatste tijd over val: dat is opvoeden zonder God, nee: speciefieker: een school kiezen zonder God. Ik ging vroeger naar een stadsschool: daar kon je elke mogelijke levensbeschouwing belijden. Ik volgde dus zedenleer, easy peasy. Nu woon ik helaas niet meer dicht bij die school, en zal ik voor mijn kleine prins dus een andere, vreemde school moeten kiezen. Wat is me dat een moeilijke keuze zeg! Van alle kanten krijg je adviezen over wat de ‘goede’ scholen in je buurt zijn. (Ik geef toe: ik ben ervan overtuigd dat elke school goede en minder goede kanten heeft, en dat zoiets volledig subjectief is). Wat blijkt nu: vooral de katholieke scholen worden volop geprezen. Damn!

Eén onderwijsproject

Veel mensen zouden mij zeggen: “Maar Line toch, stuur die kleine gewoon naar een katholieke school. Da ’s zo erg niet hoor, dat hij zijn communie niet mee doet, er zijn er zoveel”. Maar daar wringt het (mijn) schoentje: ik WIL mijn kind niet naar een katholieke school doen. Meer zelfs: ik wil eigenlijk dat geen enkel Belgisch kind naar eender welke religieus getinte school zou moeten gaan.

In een land waar we zo gevochten hebben voor de scheiding van de machten (kerk en staat in het bijzonder), vind ik het bijna kafkaïaans dat we onze kinderen al op 3-jarige leeftijd zouden indoctrineren met een of andere religie. Ik las een opiniestuk van Jean-Jaques De Gucht, die het volgens mij mooi verwoordde:

"Je kan niet verwachten dat een samenleving niet gesegregeerd is als je als kind op school al leert dat de samenleving gesegregeerd is, met elke levensbeschouwing op zijn eigen eiland." 

Ik vraag me af of we onze scholen niet allemaal van hun ‘zuil’ zouden kunnen aftrekken en er één onderwijsproject van maken, een project dat universele waarden als liefde, burgerzin, sociale cohesie, verdraagzaamheid uitstraalt. Zonder God, zonder zielen te ronselen.

Hoop

Felix gaat 1 januari 2018 naar school, ik hoop zo dat Het Onderwijs tegen dan hervormd is, moderner gemaakt is, op maat van onze kinderen en niet op maat van het geloof van enkele volwassenen…