Terrible 3, adorable 4

En daar waren de kuren

Onze oudste, inmiddels een guitige meid van vier, heeft best een turbulent jaar achter de rug. Dat er karakter in zit, zoveel is duidelijk. Hoewel we nu alles min of meer onder controle hebben, is het toch ook anders geweest. De gebruikelijke terrible two zijn hier volledig aan ons gepasseerd. Stiekem lachte we wel in ons vuistje. Waar had iedereen het eigenlijk over?

Onze oudste was net geen 3, toen we een zusje mochten verwelkomen. Aaaah, een droom die uitkwam. Twee dochters. Een zusje. Geweldig toch? Al dacht de oudste daar anders over. Na de kennismaking en het besef dat die kleine baby echt voor altijd bij ons zou blijven, werd de sfeer iets minder rooskleurig. Op elk mogelijk moment werd er aandacht gevraagd, excuses, geëist. In die mate dat ik een baby op de arm had en een kleuter aan het been.

Goedbedoeld advies bracht ons bij de troostende gedachte dat het jaloezie was. Drie jaar het rijk voor haar alleen en nu moest ze haar kasteel delen met een wezentje dat niets kan, niet met haar speelt en daarmee ook allesbehalve interessant is. Maar de kuren bleven. Hoewel ze al ruim een jaar zindelijk was, gebeurden er plots ongelukjes. Onze schattige peuter die met haar blik zelfs de zuurste mens op aarde kon vertederen, werd behoorlijk mondig. Tegenspreken, tieren, huilen voor een appel en een ei, niet meer naar bed willen... We hebben het allemaal zien voorbijkomen

Het werd erger en erger... tot het beter werd

Het ergste was dat bij blijk van meer autoriteit, strengere woorden, kordater optreden, het alleen maar erger en erger en... erger werd. Meerdere avonden plofte ik snikkend in de zetel en vroeg ik me af wat we als ouders eigenlijk verkeerd deden. Was het te weinig aandacht? Was het de komst van de baby? Was het de weerslag van enkele maanden school? Ik had echt geen idee. Alleen angst dat dit echt voor altijd zou blijven duren. En ik als mama, veranderde in mijn ogen in een soort van Hulk die de hele dag door lag te brullen. Help! Dit wou ik echt niet.

Er is niet echt een ahamoment geweest dat ons deed inzien: nu gaat het echt beter. Met allerhande trucjes merkten we langzaam maar zeker beterschap. We hebben een beloningssysteem opgestart, waar we 3 aspecten in de kijker zetten: flink slapen, flink eten en flink spelen/luisteren. Voor elke dag dat er iets of meerdere zaken goed gingen, mocht er een stempeltje gezet worden. Na x stempels werd er een kleine beloning aan gekoppeld. En ja, het werkte. We moesten echter kordaat blijven optreden, maar het beloningssysteem was toch een extra stimulans. Daarbovenop probeerden we haar bij elke flinke gebeurtenis, hoe klein dan ook, een compliment te geven.