Sinterklaas heeft iets magisch en nostalgisch

De vijfjarige kleuter vindt het heerlijk om het ding overal neer te poten. Ze draait de volumeknop op het maximum, gooit haar haren los (hoort zo, blijkbaar) en neemt een microfoon. Haar doorgaans lieve, schattige gezichtsuitdrukking verandert in die van een soort ernstige, zelfzekere, euhm, bitch? Er komen klanken en woorden uit die moeder werkelijk van haar sokken blazen.

Om nog maar te zwijgen van de poses en dansmoves die ze bovenhaalt. Als vader en moeder niet in de buurt zijn, trekt ze haar T-shirt omhoog tot ergens halverwege de thorax en loopt ze zo fier door het hele huis. Als iemand het onbedoeld opmerkt, is ze even gegeneerd en ook weer niet (zelfzeker, ik zei het toch!). Moeder besluit dat ze in het vervolg maar eens meekijkt als de dochter de videoclips op tv bestudeert.

Liedjes van Sinterklaas

De laatste dagen maken de videocliphits godzijdank plaats voor de meer brave liedjes van Sinterklaas.  De kille blik blijft achterwege en de T-shirt blijft op zijn plaats. De haren worden wel evenzeer losgegooid. In de plaats van uitdagende dansmoves, zit ze nu plechtig langs haar cd-speler en probeert ze netjes synchroon te zingen met het kinderkoor dat de liedjes (veel te hoog) voor kweelt. Aandoenlijk.

De liedjes nestelen zich binnen de kortste keren als oorwurm, waardoor moeder van ’s morgens tot ‘s avonds zit mee te neuriën of brullen met de gekende klassiekers. (Dat is een constante sinds ze moeder werd.)

‘Dáár wordt aan de deur geklopt, HARD geklopt, zacht geklopt. Dáár wordt aan de deur geklopt, wie zou dat zijn?’ Moeder kan er zich qua intonatie en gestiek helemaal in verliezen. Uitermate entertainend voor de kinderen, zo hoopt ze. De dochters lijken alvast gecharmeerd door de  pogingen, hoewel ze haar ook regelmatig het zwijgen opleggen omdat het gezang hen overstijgt (hoezo?). De zoon geniet ongetwijfeld ook (zo laat het zachtjes neuriën op onbewaakte momenten uitschijnen), al zal hij het zeker niet willen toegeven. Vader daarentegen, vindt moeder compleet geschift. Maar hey, iémand moet de kinderen in Sinterklaasstemming brengen, toch?

Nostalgie

Het sinterklaasgebeuren, het heeft iets magisch en nostalgisch. Deze periode doet me steevast terugdenken aan mijn eigen kindertijd. Mijn broer en ik verzamelden destijds alle reclamefolders met speelgoed waarin we eerst aanduidden wat er op het verlanglijstje diende te komen. Dat werd dan zorgvuldig uitgeknipt en op een A4-tje geplakt. Een begeleidend tekstje kon uiteraard niet ontbreken om Sinterklaas wat te paaien en om de volgorde van de wensen te benadrukken.

Het schoentje of bord zetten zorgde voor een ongekende spanning. De schoenen kregen het lijstje in de schacht en werden vergezeld van wat lekkers voor de nachtelijke bezoekers. ’s Avonds lagen we dan minutenlang wakker, omdat we de slaap niet konden vatten door de adrenaline en vermoedelijk ook door de schrik. We hoopten dan stiekem paardenhoeven op het dak te horen of spitsten onze oren om een Piet door de schoorsteen te horen glijden.

De Pieten konden ons ook overdag verrassen. Als mijn broer en ik rustig aan het spelen waren met op de achtergrond Sinterklaasmuziek, werd er soms al eens met lekkers gegooid door de woonkamer. De spanning steeg dan tot ongekende hoogten, want dat wilde zeggen dat de Pieten werkelijk op klaarlichte dag in ons huis geweest waren! We renden dan snel naar de ramen in de hoop nog een glimp op te vangen van de wegvluchtende knechten.

Liedjes zingen, tekeningen maken en lijstjes opstellen, úren konden we daarmee zoet zijn. Ook voor het prachtige programma “Dag Sinterklaas” tekenden we iedere dag present. Dat was in onze ogen dé enige echte Sint. Het bijhorende liedje was één van onze favorieten: ‘Knik knik, ik heb de bibber in mijn knieën, want vannacht komt Sint-Niklaas (sowieso vals door mezelf, die “Sint-Niklaahahaas”). Tik tik, ik hoor ze stappen met z’n drieën, de Sint, z’n paard en Pieterbaas.’ Bart Peeters en co zorgden ervoor dat de magie een extra dimensie kreeg.

Mijn ouders vielen bovendien ook nooit uit hun rol. Ze vertelden hele verhalen over Sinterklaas en Zwarte Piet en zongen enthousiast elk Sinterklaasliedje dat er bestond. Ze namen ons elk jaar mee naar het Sinterklaasfeest voor de kinderen van de personeelsleden van de school waar ze werkten. Ze vervulden daar zelf elk vaak een rol bij de inkleding van de zaal, het entertainen van de kinderen in afwachting van de komst van de Sint en het zingen van liedjes om het publiek op te warmen. Zelfs mijn grootvader droeg zijn steentje bij door het gezang te begeleiden met de accordeon. Mijn rode wangen verraadden steeds mijn lichtelijke angst voor de ietwat bizarre figuren, maar toch hield ik van het hele gebeuren. Niet in het minst omdat er altijd wel een cadeautje of wat lekkers aan verbonden was.