Waarom jouw eerste schooldag ook de mijne is

We hadden een onthaalmoeder voor je gekozen. De eerste dag was ik een wrak. Ik voelde me verloren en alleen. Mijn gedachten waren de hele dag bij je. Maar vandaag de dag ben ik niet anders meer gewoon. Ik weet dat je een hele dag plezier maakt met jouw vriendinnetjes als ik je daar afzet en ik vertrek en dat je straalt als ik je kom halen.

Wie had ooit gedacht dat de afgelopen twee jaren zo voorbij zouden vliegen? Alsof ik je gisteren voor de eerste keer achterliet, is het vanaf vandaag tijd voor iets nieuws, iets groots. Jouw eerste schooldag!

Ik ben je mama, ik ben je steun, ik ben je redder in nood, ik ben vaak je alles (al deel ik die plaats graag met papa). Ik wil het sterkere voorbeeld zijn voor je en zeggen dat alles goed komt. Dat die eerste schooldag en de dagen erna fantastisch zullen zijn. Ik zou willen dat jij je gerust voelt, dat je weet dat het goedkomt. Maar eerlijk waar, ik moet je bekennen, jouw eerste schooldag is ook ineens de mijne.

Terwijl ik jouw outfit uitzoek die je zal profileren als peuter, kies ik ook de mijne uit. Want ook ik wil een goede eerste indruk achterlaten bij jouw kleuterjuf. Als jij de klasgenootjes ontmoet zal je nieuwe vriendschappen maken. Wie weet ontmoet je wel je toekomstige beste vriendin? En terwijl jij de kinderharten inpalmt van je klasgenootjes, vraag ik me af met welke mama’s ik goed overeen zal komen.

Terwijl jij je een weg zoekt tijdens de dag op school, zal ik moeten leren een dag niets van jou te weten. Geen telefoontje om te checken hoe het met je gaat, of een foto van de onthaalmoeder via een privé berichtje op Facebook. Neen, ik moet doorheen jouw schooldag leren geduld hebben. Je ziet, jij bent niet de enige die aan deze nieuwe situatie moet wennen, ik ook.

Ik probeerde me de laatste weken sterk te houden tegenover jou en tegenover je papa. Hij maakt zich zorgen: ben je nog niet te jong? Zouden we niet beter nog een beetje wachten? Kan je het wel alleen aan op die veel te grote speelplaats? Ik lach het weg, verzeker hem dat het wel goedkomt. Maar mijn lieve kleine meid, hij moest eens weten hoe bang ik ben voor al datgene dat hij zegt. Hoe onzeker ik ben en hoe graag ik je nog bij me zou houden.

Want ik besef maar al te goed dat deze eerste schooldag het begin is van iets groots. Je eerste roddels, je eerste ruzies, je eerste liefdesverdriet. Een onvoldoende, een buis, wie weet wel een spijbeldag? Oké, ik weet, je bent nog maar twee en al datgene is – i hope so! – nog niet voor direct. Maar wees eerlijk; het lijkt alsof het gisteren was dat ik je voor de eerste keer in mijn armen had?!

Ik heb alle vertrouwen in je, ik weet dat je die eerste schooldag fantastisch zal aanpakken. Ook de rest van het schooljaar. Maar wat met mij? Kan ik het wel aan?! Ben ik in staat om elke dag zo vroeg op te staan en je op tijd aan de schoolpoort te krijgen?! Zal ik alles georganiseerd krijgen? Want wat als ik je brooddoos vergeet? Wat als ik je turnpantoffels niet meegeef? Wat als ik een knutselwerk niet in orde heb gemaakt?! Wat als ik faal als moeder?!

Zo zie je maar, het is niet alleen jouw eerste schooldag, ook die van mij. Maar ik ben er zeker van dat wij tweetjes dat perfect gaan aankunnen. Ik heb je negen maanden lang gedragen, dankzij mij ben jij gegroeid. Ik heb voor je gezorgd en je lief gehad. Iedere dag opnieuw. We hebben doorheen de afgelopen twee jaren al een hele reeks avonturen samen gehad. Ons borstvoedingsverhaal, het leren lopen, de zindelijkheid en nu dit.

 Ik ben zo trots op je. Dat was ik gisteren, dat ben ik vandaag en dat ben ik morgen.

Fijne eerste schooldag, aan ons beiden.

Liefs,

Mama

Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.