Waarom mijn dochter van vier elke nacht bij ons in bed slaapt

Helse strijd voor het slapengaan

Renée was prematuur en toen ze geboren was, kregen we het advies haar de eerste drie maand bij ons op de kamer te laten slapen. Na die drie maand mocht ze naar haar eigen kamertje. Geen gemakkelijke opdracht. Het slapengaan was iedere avond een hel. Als ze na een half uurtje wenen in slaap viel, was het een succes. Tegen een uur of twee ’s nachts begon het concert opnieuw. Dit ritueel hebben we een paar maand uitgehouden en toen hebben we beslist om haar bedje gewoon in onze kamer te zetten. Welke theorieën ook, het is ontzettend vermoeiend om elke nacht op te moeten staan, een kindje te troosten, terug naar bed te gaan en hopen dat je snel terug de slaap kan vatten.

Stilletjes aan verhuisde het bedje weer naar haar eigen kamertje. En stilletjes aan sliep ze langer en langer in haar eigen bedje, in haar eigen kamertje. 

Verandering

Tot ik zwanger werd van ons tweede kindje. Renée werd verschikkelijk aanhankelijk. Ze kon geen seconde van mij wijken. Alles werd een strijd, van het afzetten in de crèche tot… het slapen in eigen bedje. Aanvankelijk hebben we meegestreden maar door een moeilijke zwangerschap, hebben we haar opnieuw in de kamer genomen. Toen onze tweede dochter geboren werd, kwam ook zij bij ons in de kamer terecht. Danielle sliep direct in de co-sleeper en Renée in ons bed. 

... en terug naar af

Omdat het nogal druk werd zo, besloten we het eens goed aan te pakken. Als Renée in haar eigen bedje sliep, kreeg ze een sticker en na tien stickers kreeg ze een beloning. Ondertussen was ze 2 jaar en 5 maand en ze begreep het concept. De eerste nacht hield ze het een uurtje vol en stap voor stap konden we een hele nacht vullen. Haar bedje schoof ook geleidelijk aan naar haar eigen kamertje toe. En dat lukte, joepie!

En toen… Toen kwamen de nachtmerries roet in het eten gooien.

Terug naar af…

Constant opstaan

De nachten werden echt te lastig. De baby dronk makkelijk om het anderhalf uur aan de borst en dan moest ik ook nog Renée om de twee uur gaan troosten.

Oké, je bent met twee maar de papa slaapt overal door. En als je als mama dan toch wakker bent, heeft het volgens mij geen enkele zin om met twee heel de nacht op te staan. Dan is er overdag toch één wakkere ouder.

Dus Renée vloog terug het grote bed in en ze is er sindsdien niet meer uitgekomen. We wonen nog klein en hebben sowieso maar twee slaapkamers in huis. Het kleintje is ondertussen 18 maand en drinkt ’s nachts niet meer van de borst. Zij slaapt het klokje rond in haar eigen kamertje.

Is het echt zo verkeerd?

Het is de bedoeling vroeg of laat te verhuizen en dan is het echt de bedoeling om Renée in een eigen kamertje te laten slapen.

Maar ik vraag me nu eigenlijk echt af wat er zo verkeerd is om samen met je kind in dezelfde kamer te slapen. Deden ze het vroeger niet altijd zo?

In onze zoektocht naar oplossingen, heb ik heel veel onderzoeken gelezen. Blijkbaar is het ook zo slecht niet. Als je het op een verantwoorde manier doet, zou er minder kans zijn op wiegendood. En blijkbaar zijn de kindjes minder gehecht aan zachte voorwerpen zoals fopspeentjes (Renée had haar tuutje effectief maar tot haar negen maand). Er zijn ongetwijfeld ook wel onderzoeken die aanwijzen dat het niet zo goed is.

In ieder geval, het voelt helemaal niet verkeerd aan. Wat ze ook zeggen, ik ga mijn kind nooit uren angstig en alleen laten wenen in een donkere kamer. Het is ook echt genieten als dat kleine lijfje zich ’s nachts tegen je komt liggen, als ze in haar slaap babbelt of als ze je ’s morgens heel zachtjes wakker maakt.

En ’s nachts is het hier eindelijk stil… Van zeven uur ’s avonds tot zeven uur ’s morgens. :-)