Waarom zijn we zo hard voor onze mede-mama’s?

Plots zei mijn neef, 17 jaar en volop in zijn puberjaren, dat zijn moeder, mijn tante, had verteld dat het niet zo goed is dat ik bij de minste kreet van mijn zoon klaarsta om hem uit zijn wieg te halen en hem een flesje te geven. En dat zij mijn neef wel vaker liet huilen tot het duidelijk was dat hij écht honger had. Blijkbaar had ze me geobserveerd die enkele keer dat ze op bezoek was gekomen.

Ik stond perplex. Ik stamelde iets van voeden op vraag en hongersignalen opvangen toen ik me bedacht dat ik me helemaal niet hoefde te verantwoorden. Niet tegenover mijn neef die nog niets afweet van kinderen en niet tegenover mijn tante die – waarschijnlijk heel goed bedoeld – het nodig vond om haar mening omtrent baby’s en opvoeden te laten kennen.

Die avond reed ik terug naar huis en dacht ik aan de opmerking die mijn neef had gegeven. Ik bleef mezelf afvragen waarom we in godsnaam zo hard zijn voor andere mama’s. Waarom vinden we het zo nodig om onze mening en kritiek te uiten tegenover de opvoedingsstijl van andere ouders? Het lijkt alsof we zitten te wachten tot onze “mede-mama” de mist ingaat en we ons beter voelen omdat dat kleine stukje van de opvoeding bij ons wel loopt zoals het hoort (of zoals wij denken dat het hoort).

Het moederschap is al zo verdomd moeilijk, waarom maken we het elkaar dan nog moeilijker?
Of het nu gaat om de keuze tussen borstvoeding en flesvoeding of over hoe lang dat kleine hummeltje bij jou op de kamer mag liggen, iedereen heeft zijn eigen mening. En dat is zeker oké! De wereld zou maar saai zijn, mocht iedereen hetzelfde idee hebben. Maar kunnen we alsjeblief respect hebben voor elkaars mening? Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en is er één ding dat ons als “mede-mama’s” verbindt met elkaar: de liefde voor onze kleine monstertjes.

Femke