Wanneer de stap naar kinderopvang niet zo vanzelfsprekend is

Vanuit eerdere ervaringen hadden we al geleerd dat onze kleine meid tijd nodig heeft. Tijd om zich aan te passen aan een nieuwe omgeving. Tijd om zich aan te passen aan nieuwe mensen en tijd om afscheid te nemen van mama en papa. Helaas is deze tijd (en dit begrip) er niet altijd in onze hectische en drukke maatschappij.

Als ouder hebben we altijd geprobeerd (en proberen we natuurlijk nog steeds) om ons handelen af te stemmen op de noden van ons kind. En één van die noden was nabijheid  en tijd. 'Laat ze maar wenen' , ' Ze moet er maar even doorheen' , 'Ze moet dat maar leren' waren vaak goedbedoelde adviezen die niet voor ons weggelegd waren. Natuurlijk hadden er al heel wat twijfels, angsten en onzekerheden de revue gepasseerd vooraleer we hier achter waren gekomen als nieuwe ouders.

Klaar voor opvang

Pas na ongeveer 10 maanden waren wij als ouder er dan ook zelf klaar voor om ons dochtertje 'weg te doen'. Ik kies deze woorden heel bewust, aangezien het voor mij ook heel lang zo aangevoeld heeft. ‘Wat een slechte moeder ben ik! Ik ben speciaal parttime gaan werken om meer tijd te hebben met mijn dochter, en toch gaan we haar naar de opvang doen!’ Na 10 maanden kon ik inzien dat onze dochter er stilaan zelf klaar voor was. Ze begon zich te vervelen thuis, werd dolgelukkig als ze andere kindjes zag en wilde alleen maar met hen spelen. Ok, een nieuwe nood van mijn dochter waar alleen ik nog vrede mee moest nemen. Kleine meisjes worden groot, en ze doet mij ook weer groeien als moeder.

Maar dan… Met haar gevoeligheden (en de mijne) in ons achterhoofd, moesten we belangrijke knopen doorhakken. Onthaalouder of crèche? Grote groepen of klein groepje? Verticale opvang of horizontale opvang? Dichtbij of verder weg? En zo gaat het lijstje nog even door. Vervolgens contacteerde ik verschillende instanties en organisaties. Ik was zoooo blij dat deze mensen er waren want oh mijn god, wist ik veel dat het aanbod zo overweldigend kon zijn! Ik kreeg een schitterende lijst met voorzieningen waar nog open plaatsen waren en dan kon de research beginnen. Want ja, ook daar ging mijn rollercoaster van onzekerheden, vragen en zorgen weer van start.

Uiteindelijk viel het doek en beslisten we te gaan voor een onthaalouder met beperkte opvangplaatsen. Dat was voor ons de beste optie omdat ons dochtertje dan altijd dezelfde zorgfiguur had, met een kleiner groepje van kinderen waardoor ze niet al te vaak met veranderingen geconfronteerd werd en zodoende ook met minder prikkels. Mama zelf had natuurlijk nog een ton andere verwachtingen in haar hoofd, dus hier moest ik dan weer even uit mijn comfortzone stappen en leren loslaten. Gelukkig vonden we vrij snel een geweldige onthaalouder. Warm, zorgzaam, lief en vooral: ze gaf onze kleine meid (en mezelf) tijd. Alles was bespreekbaar en alles was mogelijk. We zaten heerlijk met zijn allen op dezelfde lijn Hartverwarmend was het en is het nog steeds.