Wat als het niet klikt met het liefje van je zoon?
Vroeg of laat word je er als ouder mee geconfronteerd, of je dat nu wilt of niet: vriendinnetjes. En met de één klikt het al wat beter dan met de ander. Maar wat als je helemaal geen voeling hebt met het liefje van je zoon?
Eerste onschuldige liefjes
Thomas had zijn eerste vriendinnetje toen hij drie was. Die romance was even plots gedaan als ze was ontstaan en het was allemaal heel onschuldig.
Het volgende liefje kwam er later pas, toen hij al in het vijfde leerjaar zat. Het meisje, Amandine, was heel lief, sportief, kortom, alles dik oké. Toen hij haar een cadeautje voor Valentijn wou geven, heb ik hem zelfs geholpen om er iets speciaals van te maken.
Dat andere vriendinnetje
Op een dag gingen ze op schoolreis naar de zoo. Een geweldige ervaring, zou je denken, en toch kwam Thomas enorm teleurgesteld naar huis. De juf had de klas onderverdeeld in groepjes en hij zat bij zijn vriendinnetje Amandine en haar beste vriendin Marte, vertelde hij me achteraf. Maar Marte wou helemaal niets gaan bezichtigen; in de plaats daarvan wou ze maar op het speelplein wat rondhangen. Ik vroeg hem nog waarom hij zich dan niet bij een ander groepje had aangesloten, maar daarop reageerde hij alleen nog maar meer geïrriteerd… ‘En ik heb nu zelfs niet de olifanten kunnen zien!’, jammerde hij nog.
En toen waren ze een koppel
Korte tijd later merkte ik dat hij alsmaar vaker voor de computer zat en dat hij aan het chatten was… Eerst dacht ik dat het met Amandine was, maar niets was minder waar: het was met Marte, het beste vriendinnetje van Amandine… Toen ik vroeg of Amandine daarvan wist, antwoordde hij dat het uit was. En dat hij het haar ging vertellen op haar verjaardagsfeestje!
Ik heb hem toen de preek van mijn leven gegeven in de hoop hem duidelijk te maken dat zoiets er toch echt over was, maar het kalf was verdronken: hij en Marte, de beste vriendin van Amandine, waren een koppel.
Enige die ik niet kende
Op zich had ik niet echt een probleem met dat meisje, maar toevallig was het juist het énige meisje van zijn klas dat ik helemaal niet kende. Ik was haar ouders nog nooit op ouderavonden tegengekomen en bovendien had ze ook zijn schoolreisje verpest… Het meisje zelf maakte een kennismaking ook niet echt mogelijk, want telkens als ze me zag, keek ze me vuil aan en vluchtte ze zo snel mogelijk weg. Het zou al een pak helpen als ze gewoon eens wat vriendelijker had gedaan, toch?
Het was dan ook nog eens zo’n meisje dat vroegrijp is en al vrouwelijke rondingen heeft. Voor haar verjaardag werd Thomas bijvoorbeeld als enige jongen uitgenodigd om met haar familie te gaan eten in een restaurant. Je zou bijna denken dat het echt om een officiële voorstelling van haar vriend ging…
Nu, ik weet ook wel dat ik me eigenlijk geen zorgen moet maken, maar het is sterker dan jezelf: als ouder ben je toch al het pad voor je kind aan het uitstippelen…
Het is, denk ik, gelukkig gedaan…
Goedmaken met boze zoon
Op een dag zei Thomas dat hij een mailtje naar me had gestuurd en dat ik dat eens moest lezen. En daarin stond het volgende: ‘Weet je waarom Marte mijn vriendinnetje niet meer wil zijn? Omdat jij haar niet lief vindt.’
Dat is een steek recht door je moederhart, dat kan ik je verzekeren. Maar toen ik me herpakt had, heb ik hem rustig uitgelegd dat ik haar onmogelijk lief kon vinden, omdat ik haar gewoon niet kende; ze liep altijd weg zodra ze me zag. Ik kende haar alleen van het verhaal van de schoolreis en dat ze niet naar de olifanten wou. En dat het, als het voor die reden werd uitgemaakt, het onmogelijk grote liefde kon zijn.
Uiteindelijk kon hij zich wel vinden in mijn uitleg en was hij niet meer boos… Nu ja, ik denk dat vooral het argument van de olifanten indruk heeft gemaakt, want dat was hij ook nog niet vergeten… Eind goed al goed, we zien wel weer wat er komt. Alleen hoop ik nu dat het een meisje zal zijn dat ik toch iets beter kan leren kennen. En dat wat lief is. En…
