Wat als ik er niet meer ben?

3/05/2022

Door Mama Katrien

Ik denk dat elke mama zich weleens afvraagt: “Wat als ik er niet meer ben? Wie gaat er dan voor mijn kinderen zorgen? Wie zorgt er dat ze elke dag netjes aangekleed zijn, dat hun tanden gepoetst zijn, dat ze fris gewassen naar school of de crèche gaan? Dat ze op tijd worden gebracht en afgehaald? Dat ze niets te kort komen en af en toe eens een extraatje krijgen. En vooral veel knuffels en liefde…” Uiteraard hebben mijn dochters een papa, een heel goede papa, een superpapa, maar ondanks zijn ‘papa-kwaliteiten’ heeft hij niet mijn mama-touch… Het zit hem in de details waar ik soms zoveel belang aan hecht. Ik ben tenslotte dan ook mama, maar deze mama is ziek.

Nee, ik ben niet terminaal. Nee, ik ga ook (hopelijk) niet snel dood, maar ik ben wel ongeneeslijk ziek. Ik heb een bloedziekte waarbij mijn beenmerg niet goed werkt en te veel bloedplaatjes aanmaakt.

Bloedplaatjes zorgen voor de stolling van het bloed en als deze met te veel zijn werken ze niet meer. Kort door de bocht; ik ben dus een tikkende tijdbom… Het kan maar zo zijn dat ik ineens een interne bloeding krijg, een trombose doe, een hersenbloeding krijg.

Op de tanden bijten

Ik sleep dit niet mee als een blok aan mijn been - er zijn veel ergere dingen – ik leef mijn leven, ik geniet van mijn meisjes en mijn man, ik ben ook eens boos, ongeduldig of verdrietig. Maar soms, als ik dan weer op controle moet en hoor dat de medicijnen niet werken, dat mijn resultaten niet zijn wat ik hoopte dat ze zouden zijn, dan moet ik even op mijn tanden bijten.

Ik hou me sterk

Ik hou me sterk voor mijn kids (wat beseffen zij er nu van, ze zijn 2,5 en 6 maanden), mijn man die af en toe weleens bang is om alleen achter te blijven, mijn vriendinnen die ik niet wil belasten met mijn onzekerheden, mijn mama en mijn zussen…

Maar soms voel ik me zo machteloos, zo moe van het strijden tegen een stomme ziekte, want het is verdorie zwaar en dan voel ik me een onvolwaardige mama, want ik kan niet altijd voor ze zorgen en moet het soms aan een ander overlaten… En dan stel ik me die vraag: “Wat als ik er niet meer ben?”

De angst houdt me soms wakker

De angst om iedereen achter te laten is verschrikkelijk en soms houdt het me ’s nachts wakker. Maar als dan ’s ochtends mijn liefste tweejarige en mijn wonderbaarlijke dochter van 6 maanden - die tegen alle verwachtingen in gezond en wel op de wereld is gekomen – beginnen te giechelen in bed, dan verdwijnen al mijn angsten en ben ik weer gewoon mama, de gelukkigste mama op deze wereld.