Mijn jongste dochter is een paar maanden oud en laat geregeld van zich horen, vooral naar de avond toe. En hoewel dit nu mijn derde kindje is, weet ik vaak niet wat de oorzaak van dat huiluurtje is… Nu ja, ‘uurtje’ is wel een klein understatement.
Een huiluurtje van... enkele uurtjes
Soms duurt het huiluurtje van mijn jongste enkele uren. Niet dat ze dan non stop ligt te huilen, maar ze is dan wel gedurende die paar uren ontroostbaar. Eten wil ze dan ook niet. Bovendien vindt ze het nodig om aan haar serenade te beginnen als haar papa net thuiskomt na een dagje hard werken. Leuk is anders...
Zelfs bij een derde ukje vind ik het moeilijk te achterhalen waarom ze plots zo’n groot verdriet heeft. Ik voel me op dat moment echt reddeloos verloren. Maar ik doe mijn best om trucjes toe te passen die ik hier en daar opvang.
Magische trucjes bij huiluurtjes
Ik leg haar bijvoorbeeld op haar buikje op mijn arm en loop er zo mee rond.
Of ik leg haar in een wikkeldoek en draag haar zo dicht tegen me aan.
Of ik loop met haar rond terwijl haar rug tegen mijn buik ligt, zodat ze voor zich uit kan kijken.
Of ik leg haar op mijn billen en fiets wat met haar beentjes. Dat lijkt wel te helpen. Maar dan komt het moment dat ik haar in haar park of relax leg, en dan begint ze opnieuw te huilen...
De hele ceremonie houdt ons allebei dus even bezig, tot ze uiteindelijk aangeeft dat ze dorst heeft en ze zich vervolgens knock-out drinkt. Nee, die huiluurtjes zijn niet mijn favoriete onderdeel van de babyfase... :-(