7242fi.jpg

Wat als je terug alleen komt te staan, mét je kinderwens?

16/02/2021

Een kinderwens die niet door beide partners gedeeld wordt, is vaak een tikkende tijdbom onder een relatie.  Het is zoiets fundamenteels, dat het soms ook een breekpunt wordt in de relatie.  En dan, wat als je terug alleen komt te staan …met je kinderwens?

Biologische klok

Zij wil graag een kindje. Haar partner heeft geen kinderwens (meer). Omdat hij/zij die nooit gehad heeft. Of omdat zijn/haar kinderwens al vervuld is met de kinderen uit een vorige relatie. Zij hoopt stiekem dat haar partner nog van gedachte zal veranderen. Of dat ze de kind-kwestie gaandeweg zal kunnen aanvaarden.

De tijd verstrijkt. De biologische klok tikt. Hét onderwerp is beladen. Het wordt gemeden. Of afgewimpeld. Haar hoop dat partnerlief nog zal “bijdraaien” vervaagt stilaan. Of er is af en toe een opflakkering van hoop maar ze voelt zich aan het lijntje gehouden. Ze begint zenuwachtig te worden. Ze begint het emotioneel steeds moeilijker te hebben. 

Op haar  verjaardag komen er stiekeme tranen. Omdat er weer een kostbaar jaar voorbij is. Ze kan nergens meer kijken of ze ziet mama’s, papa’s, kindjes. Schijnbaar perfecte plaatjes. Het doet pijn om haar vriendinnen te zien met hun kinderen. Ze begint hen soms zelfs wat te mijden.

Hun relatie lijdt er onder. Er is onderhuidse spanning. Het is er altijd. Het hangt altijd ergens in de lucht. Belangrijke beslissingen als koppel beginnen ze uit te stellen. Ze heeft nochtans al enkele keren tegen zichzelf gezegd dat ze voluit voor haar relatie gaat kiezen, kinderen of niet, maar dan is er weer die twijfel. Zal ze later geen spijt hebben?

Ze worstelt met een megagroot- dilemma: wat ze ook kiest, ze verliest sowieso heel veel. De biologische klok ontploft.  Ze huilt al lang niet meer alleen op haar verjaardag.

Terug alleen

En dan beslist zij… om de relatie te verbreken. Ze staat terug alleen … met haar kinderwens. Haar droomplaatje - een liefdeskindje krijgen samen met een partner -  lijkt nu helemaal heel ver weg.

Ze worstelt met haar zelfvertrouwen, want waarom heeft net zij niet wat zoveel anderen rondom haar wél hebben?  Is er wat “mis” met haar? Ze is het noorden kwijt. Wat gaat ze nu doén?

Kan ze het zich nog permitteren om te wachten op een nieuwe partner? Laten haar leeftijd en haar vruchtbaarheid dat nog toe? Zeker als ze bedenkt dat je in een prille relatie niet zomaar metéén aan kinderen begint, toch?  En stel - doemscenario maar niet ondenkbaar - dat die nieuwe partner ook geen kinderen (meer) wil? Wil ze eigenlijk nog wel  wachten? 

Ziet ze het zitten om te daten onder tijdsdruk? Kan dat wat worden? Kan ze nog “neutraal” naar een potentiële partner kijken, zonder de potentiële ouder in hem/ haar te zien? Is het zinvol om daar nu energie in te steken? Staat haar hoofd daarnaar?

Of durft ze hét? Alléén gaan voor die kinderwens … Wil ze dat écht? Kan ze dat wel aan? En hoé moet dat dan? Met een donor? Iemand die ze kent? Of zo’n donor van een kliniek of zo? Of zorgen voor een pleegkindje? O f…

Het voelt heel overweldigend en ze ziet het allemaal niet meer helder.

Vaak kom ik als kinderwenscoach op dit punt (of iets eerder) in het verhaal. Om het terug helder te krijgen. Want ik heb een specifieke niche: ik coach single vrouwen met een luid tikkende biologische klok om voluit achter hun keuze te gaan staan over hun kinderwens. Gaan ze alléén voor die kinderwens of niet? En in het geval van wel, hoe gaan ze dat dan aanpakken?

Perfecte plaatje loslaten

Ze wil eindelijk een doorbraak in dit verhaal. Ze wil het zelf in handen nemen. Ze wil deze beslissing niet meer op de lange baan schuiven want straks is het biologisch sowieso te laat voor een kind.  Maar toch voelt ze zoveel twijfel, angst, weerstand. Dat vertelt ze me.

Ik merk haar allergrootste struggle, haar ergste pijn: het loslaten van haar perfecte ideaalplaatje, waar ze zo op gehoopt had, dat zo bekend voelt. Ze kan zich niet 100% open stellen voor een nieuw scenario, vooraleer eerst het oorspronkelijke, ideale scenario te “sluiten”.

Dat betekent niet dat ze moet doen alsof haar ideale scenario nooit bestaan heeft of niet belangrijk voor haar is. Integendeel zelfs.  In het nieuwe scenario - een gezin als solo-mama met kindje (met eventueel later een partner, die evenwel niet de biologische ouder zal zijn) - zal er een lege plek zijn: de partner-/vaderplek.  De leegte van die plek moet ze durven onder ogen zien; haar rouwproces daarrond - want ja, dat is het zeker - heeft zij op te nemen. Want als ze dat niet doet,  zal haar toekomstige kindje haar gemis gaan voelen. En uit loyaliteit en liefde voor haar en hun gezinnetje zal het kind die plek proberen op te vullen en het verdriet voor haar gaan dragen. Maar dat heeft haar kind niet te doen. Want haar kind is gewoon … kind. En het heeft niks te dragen voor haar, alleen maar te krijgen.   

Ik besef dat haar rouwproces om haar oorspronkelijke plaatje tijd vraagt. En dat we daarrond moeten werken. Voor mij betekent dat niet dat ze  intussen al niet stilaan parallel kan beginnen met het onderzoeken en vormgeven van haar nieuwe plaatje. Want haar biologische klok tikt.  Uitstelgedrag is geen optie meer. Ik ben de laatste die haar daartoe wil aanzetten …

Herken jij jezelf in dit verhaal? Of herken je iemand uit je naaste omgeving in dit verhaal? Vergis je niet: opvallend véél vrouwen struggelen met een soortgelijk kinderwensdilemma. Vaak onder de radar. De ene zal kiezen voor haar relatie, de andere voor haar kinderwens. Er is geen juiste of foute keuze. Zolang het een béwuste keuze is en een éigen keuze.

Ik nodig al deze vrouwen uit om te durven kijken naar hun dilemma. Om te vermijden dat de tijd voor hen een beslissing neemt. Om stil te staan bij de vraag: hoe wil ik binnen pakweg 15 jaar kunnen terugkijken op dit momentum in mijn leven?

 

Meer info vind je hier..