Wat vond ik het hard om een couveuseouder te zijn
Een couveuseouder zijn, wat vond ik het al ongelooflijk hard ...
... dat ik tijdens de bevalling dacht ‘ik wil niet, dit mag niet, het is veel te vroeg’
... dat ik bij het eerste huiltje alleen maar opgelucht kon denken dat zijn longen toch werkten
... dat ik uren moest wachten tot Karel stabiel was om hem met mijn eigen ogen te kunnen zien
... dat ik hem amper durfde aan te raken omdat hij nog zo ongelooflijk klein en kwetsbaar was
... dat we twijfelden of we wel al een geboortekaartje zouden sturen
... dat we het amper aandurfden om de geboorte te verkondigen, alsof het dan opeens allemaal mis zou gaan
... dat anderen niet goed wisten of ze ons eigenlijk wel moesten feliciteren
... dat ik op de dag van mijn ontslag alleen maar kon huilen omdat we Karel moesten achterlaten
... dat we Karel niet mochten strelen omdat we hem dan te veel zouden prikkelen en vermoeien
... dat ik me zo ontzettend schuldig voelde
... dat ik ettelijke keren in het midden van de nacht met een klein stemmetje belde naar neo om te vragen hoe het met hem ging
... dat ik met andere ouders in het ziekenhuis vooral bemoedigende blikken uitwisselde
... dat ik bij elk alarm angstig naar de monitor keek
... dat de vooruitgang op een bepaald moment wat stilviel en er nooit een einde aan leek te komen
... dat Karel al tegensputterde als ze zijn handje namen om bloed te prikken omdat hij al wist wat hem te wachten stond
... dat ik meermaals huilend aan mijn vervloekte kolftoestel zat
... dat ik de schopjes in mijn buik zo hard mis en nog steeds rouw om het verlies van mijn zwangerschap
… dat de vroedvrouw zei dat prematuren niet veel huilen omdat ze al te veel hebben meegemaakt
... dat het verhaal niet stopt bij ontslag en dat Karel nog een hele tijd een ‘prematuur’ zal zijn
Toch heb ik me ook elke dag verwonderd over wat een vechtertjes die kleintjes zijn en wat ze allemaal wél kunnen en wat voor een perfecte mini-mensjes ze eigenlijk al zijn.
Bedankt dat we al zoveel langer van jou hebben mogen genieten, lieve schat!
Eeuwige dankbaarheid aan alle helden op de afdeling neonatologie UZ Gent en Maria Middelares die zo goed voor onze kleine man hebben gezorgd!
Liesbet, mama van Karel
