Ik balanceer tussen hoop en angst. Nog maar eens…
Geen vervanging
Nina* krijgt een zusje… Echt waar! Stiekem (of misschien niet eens zo stiekem) hadden we hierop gehoopt. Nog een meisje mogen verwachten. De laatste 4 jaar zijn voor mij een hel geweest op dat vlak. Ieder meisje die ik zag, gaf een steek door m’n hart. Gaan shoppen was iedere keer weer heel bewust de meisjeskant zo goed mogelijk negeren, maar eigenlijk worden je ogen gezogen naar al dat moois. Al dat moois dat niet mocht zijn.
Spreek alsjeblieft nooit over vervanging, want dat kan niet. Niemand kan mijn eerste, prachtige dochter vervangen. HET meisje die me de mooiste lessen leerde en liefde gaf voor mijn andere kinderen die ik anders nooit had gekend.
Haaien eten zus op
Ik stap voor de laatste keer met mijn bolle buik en mijn twee jongens het bad in. Ze vinden het heerlijk en gezellig om samen een beetje te vertellen in bad en te zien hoe zus duidelijk geniet van al de warmte en geluiden om haar heen. Mijn buik springt letterlijk alle kanten op.
‘Mama? Zit er eigenlijk water in jouw buik?’, vraagt Luca. ‘Jaaahahahaaaaa! In mama’s buik zitten zelfs haaien en die eten zus op en dan is ze dood!’ Luca zijn gezicht spreekt boekdelen. ‘Loïc!!! Dat is helemaal niet waar en zo’n dingen mag je echt niet zeggen, want dat is niet lief!’
Waarom is ze gestorven mama?
‘Wat is er eigenlijk gebeurd met Nina, mama? Waarom is ze gestorven?’ Ik schrik. Niet omdat ik hier helemaal niet over wil vertellen, maar wel omdat dit de allereerste keer is in al die jaren dat hij er zo rechtuit iets over durft vragen. ‘Nina had een gaatje in haar middenrif. Hierzo. Dat zorgt ervoor dat je hartje, je longen, al je organen op de juiste plaats zitten, maar bij Nina zat dat allemaal door elkaar en daarom kon ze niet leven.’
Een traan rolt over zijn wang. ‘Ik mis haar soms, maar ik durf dat niet zeggen. Ik wil zo graag dat Nina bij ons is… Ik wil zo graag met haar kunnen samen spelen, maar dat zal nooit gaan.’ Tranen blijven rollen. Ik neem hem bij me en kan zelf mijn tranen niet bedwingen. Het liefst van alles zou ik nu helemaal willen instorten en huilen zoals ik de laatste maanden nooit meer heb gehuild, maar hij schrikt nu al. Ik zie in zijn blik een soort van schuldgevoel.
We komen er wel
‘Het is niet erg! Mama en papa huilen ook soms nog om Nina en zijn nog steeds heel verdrietig dat dit is moeten gebeuren. Je mag echt huilen! Het is ook heel erg wat er toen is gebeurd, maar wij zijn ook heel blij dat jij er bent, dat Loïc er is en dat er nog een zusje bij komt.’ Hoe vreselijk lastig moet dit zijn? Het is al een hele klus geweest voor onszelf om hier een weg in te vinden, om hiermee te leren leven. Wat moet dat voor een kind niet zijn die er in al die jaren nooit heeft over durven spreken?
Loïc onderbreekt het gesprek met gekke kuren en we schieten alle drie in de lach. Luca stapt het bad uit en zit nog een 10-tal minuutjes dromerig voor zich uit te staren. Ik zoek voor mezelf een manier om mijn tranen te stoppen, maar ze blijven dwarrelen.
Zo vreselijk pijnlijk, maar anderzijds werd ik hier gelukkig van. Eindelijk… Eindelijk durft hij te vragen, eindelijk durft hij te huilen en eindelijk zegt hij wat hem dwars zit. Het begin van mogelijkheden en misschien wel het begin om hier toch maar eens iets mee te gaan aanvangen.
We komen er wel… heel langzaam.
Gastmama Sharon (www.bovendewolken.be)
PS: Intussen werd Sharon mama van een gezonde dochter Ellis! Dikke proficiat Sharon en familie! (zie foto hieronder!)
