Zwangerschapsverlies. Dat is het woord dat we vandaag eerder gebruiken voor wat we vroeger steevast een miskraam noemden. Want die ‘mis-’ in het woord voelt niet altijd juist, ja zelfs een beetje beschuldigend, aan.
Eind november 2023 maakte ik een zwangerschapsverlies mee. Na iets minder dan 9 weken kreeg ik een miskraam.
Ik gebruik het woord miskraam ook wel als ik erover praat. Want het was nu eenmaal zo: er liep iets mis in mijn zwangerschap.
Het ging mis.
Tegelijkertijd is geeft het ook een wrang gevoel als je het uitspreekt. Want dit is evenzeer waar: ik deed niks mis.
Het waren de allereerste woorden van mijn gynaecoloog na de echo waaruit bleek dat het hartje van onze baby niet meer klopte. Nog voor ze begon over hoe het verder moest, zei ze het. “Ik wil dat je weet dat het níet jouw fout is. Je kan hier niets aan doen. Je hebt niets mis gedaan.”
“Ik weet het”, knik ik. Ik vecht tegen de tranen, maar ik win de strijd niet. “Maar … ik heb wel gevolleybald. Ook toen ik wist dat ik zwanger was. En …”
Ze onderbreekt me, zacht. “Als het allemaal goed zit, dan mag je nog gaan bungeejumpen en al. Dan gebeurt er niks met de baby. Daar ligt het niet aan. Het is brute pech.”
Mijn hoofd weet dat. Mijn hoofd begrijpt dat. Maar mijn hart volgt niet. Mijn hart blijft dat stemmetje aansturen dat ik constant hoor.
‘Mijn lichaam kon mijn baby niet vasthouden, niet veilig houden.’
‘Ik had beter niet gesport.’
‘Heb ik wel gezond genoeg gegeten?’
‘Ik ben te oud.’
Neen, ik deed niks mis.
Maar als ik dat wel had gedaan, had ik een oorzaak gekend voor ons zwangerschapsverlies. Nu voelt het vooral zo oneerlijk aan. Zo onrechtvaardig. Ook al deed niemand iets mis.
