Wereldlichtjesdag: een ode aan alle mama’s en papa’s van overleden kindjes

Het was een doordeweekse schooldag. Iedereen was gehaast. De dagelijkse rush van de dag. Ik zag een grote kring op de speelplaats staan. Een kring van mama’s, druk in gesprek. Toen had ik geen idee waarover het ging. De volgende dag kwam ik te weten dat één van die mama’s, Wendy, een alleenstaande mama van 4 zoontjes, haar kindje was verloren. Totaal onverwachts.

Mijn hart stond stil toen ik dat hoorde. Justin heette die jongen. Hij was 8 jaar. Berre speelde soms met zijn jongere broertje. Hoe kon dat nu? Zo plots in zijn slaap? Niet meer wakker worden? Ik voelde de tranen meteen opwellen. En het liefst van al wou ik die mama gewoon een heel dikke knuffel geven.

Iedereen voelde een beetje haar verdriet

De volgende dagen stonden volledig in het teken van Justin. Er was een volledig hoekje ingericht voor hem. Een dino’tje symboliseerde de kleine Justin. Hij was dol op dino’s. Overal stonden kaarsjes. Ik keek er telkens met een krop in de keel naar. Iedereen schreef een mooie afscheidsboodschap in het boek. Ik ook, met dikke ogen. Ik hoopte dat niemand mij zou aanspreken, omdat ik wist dat mijn stem zou trillen.

Ik zag heel vaak moeders met Wendy praten. Heel wat mama’s gaven haar een knuffel. Ik denk dat we op dat moment gewoon allemaal hetzelfde gevoel hadden. Ze heeft iedere blijk van liefde nu meer dan ooit nodig. We voelden allemaal een klein stukje van haar immense verdriet. Al zouden we die verschrikkelijke pijn nooit voelen zoals zij die voelde. Ook ik dacht keer op keer: ik moet haar per se eens een dikke knuffel geven en haar vertellen dat we zo hard meevoelen met haar. Een paar weken later kreeg ik ook die kans. En ik heb haar eens goed vastgepakt.

Zoeken naar antwoorden

Wat me in dat gesprek met Wendy zo erg is bijgebleven, is dat ze wanhopig zocht naar antwoorden. Wat was er precies gebeurd? Hoe kan een jongen van 8 zo plotseling overlijden? Er moest meer aan de hand zijn. Maar niemand gaf haar die antwoorden. Ook de politie niet.

Ik snapte haar frustratie volkomen. Ze wou niets liever dan het haar zoontje zelf vragen. Ze zei letterlijk: “Als ik de kans had om even uit het leven te stappen en hem nog eens vast te pakken en een zoen te geven en te vragen wat er is gebeurd, dan zou ik het direct doen.”

 Ze vertelde ook dat een dokter zei dat, als hij dat kon toelaten, hij geen moment zou aarzelen. Twee minuten zou ze nodig hebben. Meer niet. Erna zou ze terugkomen. Want er zijn nog altijd 3 andere zoontjes die haar hard nodig hebben. Ik kon mijn tranen niet bedwingen.

Hello Again Tour

Eind november gingen we naar een show van Derek Ogilvie in Goes. De Hello Again Tour. Wie Derek niet kent: het is iemand die beweert om doden te kunnen zien. Hij maakt een wandeling doorheen het theater en vertelt dan welke overleden persoon naast jou staat en iets wil zeggen. Of je daarin moet geloven of niet, laat ik in het midden. Dat moet ieder voor zich uitmaken.

Maar ik zag dat ook Wendy daar was. Ze was telkens te ver weg van mij om haar te kunnen aanspreken. Maar ik wist één ding: ze was nog steeds op zoek naar antwoorden. En elke manier was goed om die antwoorden te krijgen. Ik had zo’n spijt dat ik haar niet kon vertellen dat ik het zo hard hoopte voor haar. Meer dan voor mezelf of voor mijn man. Wij zochten geen antwoorden. Voor ons was het gewoon een avondje uit. Wat nieuwsgierigheid. Maar zij was er met een reden. Wat hoopte ik dat Derek aan haar stoel zou stilstaan en haar de waarheid vertellen. Als ik één iemand had mogen kiezen die dat had mogen meemaken die avond, dan was het jou, Wendy.

Helaas is hij niet bij Wendy blijven staan.