Wie had ooit gedacht dat ik mama zou worden?
Biologie haalde mijn verstand in
Een expliciet ander levensdoel had ik niet voor ogen. Maar kinderen krijgen? Nee, bedankt. Tot 4 jaar geleden de biologie mijn verstand inhaalde. God weet waarom ik ineens zo verlangde naar zo’n roze, afhankelijk maar meedogenloos wezentje dat je urenlang wakker houdt en je wereld ineens verandert in kaka, pipi en snottebellen.
Bijna zelfs had de natuur er nog een stokje voor gestoken. Misschien was ik er niet voor gemaakt, om kinderen te krijgen. Toch werd het verlangen zo ongelofelijk groot dat ik letterlijk alles zou doen voor zo’n roze snoezig mini-mensje. Na wat ‘dokteren’ en ‘specialistlopen’ is het dan toch gelukt.
Wat een geluk
Nu ons gezin af is, besef ik wat een geluk we hebben gehad. Niet alleen dat we 2 fantastische wezens hebben gemaakt. Maar hoe mooi de wereld eigenlijk ook wel is. Dat er toch hoop moet zijn. Dat ik blij ben dat mijn kinderen ook een mooie zomerdag mogen beleven. Dat ze liefde mogen ervaren en mogen genieten van al wat het leven hen ook te bieden heeft.
Hoewel de rol als mama me verrassend genoeg toch blijkt te liggen, is dat niet mijn enige ambitie. Voorlopig is mijn wereld nog heel klein met mijn gezin en kinderen als cocon. Binnenkort of misschien iets langer, zal ik me weer helemaal uitleven in mijn job, zal ik weer staan springen om wat bij te leren en misschien wel terug een echte hobby durven uitoefenen. Binnenkort.
