Ze is wie ze is en dat is prima!
Ze is dik, serieus verdikt. Ze heeft een dikke poep gekregen. Dat wil ze me zeggen. Zonder al te veel woorden. Achter de rug van het meisje. Ik vind het niet fijn, dat gebaar. De puberdochter ook niet. Ze voelde het ook, zag het vanuit haar ooghoeken.
Onzekere papa
Hij is zo onzeker, zo bang om iets mis te doen. Om het spartelende ding te laten vallen. Alle ogen op hem gericht: Papa, vanaf nu. De bezoekers in de ziekenhuiskamer lachen, met hem. Om zijn onzekerheid. En ze duwen de baby toch in zijn armen. Om nog meer met hem te lachen. Hij voelt zich niet op zo’n gemak, wat hulpeloos. Dat ziet iedereen. Maar het is toch zo grappig.
In het gezicht of achter de rug
'Die vriendin strijkt alleen de mouwen en kragen van hemden. Ze denkt dat je dat toch niet ziet met een trui erover. Ik strijk tenminste alles! Zelfs de zakdoeken en keukenhanddoeken!' Ze vertelt het, luid en duidelijk. Op restaurant. Aan de andere vriendinnen. Achter de rug of in your face. Boodschap: ik doe het beter.
Te dik
'Je wordt te dik!' 'Je hebt een dikke buik!' Zegt iemand tegen mijn kleutertje. Ik word boos. Het is grappig bedoeld, maar het is niet leuk. Niet meer.
Het beste in iemand
Iets slechts zeggen over anderen. Iedereen doet het wel eens. Ik ook. Maar over de meest zwakke plek? Een vinger steken in het gat waar het zelfvertrouwen het dunst is en bewust prikken? Luidop? In gezelschap? Nee, te ver. En verkeerd.
Is het niet zo dat we zouden moeten proberen het béste uit iemand te halen? Het béste in iemand te zien? De onzekerheid, de zwakke plekken van anderen niet te versterken of uit te vergroten? En dan nog in het openbaar ... bij iemand die we graag zien. Dat dan ook nog.
En waarom? Om ons eigen zelfvertrouwen op te krikken? Onszelf beter te voelen? Zekerder?
Mijn kleine meid zal genoeg vertrouwen meekrijgen. Ze is wie ze is. Dat is prima. Zo hoeft ze de zekerheid van anderen niet weg te nemen om er zelf beter van te worden.
Gastmama Lies
