Zij is klaar voor school, maar ik nog niet
Ik had gedacht dat ze groter ging zijn, ik had gedacht dat ik haar al beter zou kunnen loslaten. Maar ze is nog steeds klein, en ik zou haar het liefst in een fluwelen doosje steken zodat haar nooit iets kan overkomen.
Duizend-en-één angsten
Toen ze pas geboren was kampte ik met duizend-en-één angsten. De aanslagen in Parijs gebeurden toen ze nog maar een paar maand oud was, en ik was er dan ook van overtuigd dat de crèche zou aangevallen worden, op zijn minst. Ik troostte mezelf met de gedachte dat ze gelukkig niet naar een grote school moest, en ik maakte mezelf wijs dat tegen die tijd (het leek zo eindeloos ver weg) al het kwaad de wereld uit zou zijn, en dat er voor alle vieze ziektes een remedie zou gevonden zijn.
De tijd is voorbij gevlogen
Die tijd is voorbij gevlogen, al die kleine stapjes vooruit droegen (en dragen nog steeds) bij aan dat wondermooie pientere meisje, een kleine onderhandelaar met sterke wil. En ondanks het feit dat zij en haar broer onze wereld zoveel mooier hebben gemaakt, zijn we er toch niet in geslaagd om wereldvrede te bereiken in die 2,5 jaar sinds haar bestaan, en we hebben ook geen nobelprijs gewonnen voor het verbannen van zinloze enge ziektes.
Mama zijn is loslaten
“Mama zijn is loslaten”. Ik kan niet anders dan mijzelf een beetje uitlachen als ik dit cliché neerzet. Maar het voelt alsof ik morgen pas echt ga beseffen wat dit betekent. School gaat haar veranderen, en ik ben bang dat ik niet goed mee ga kunnen volgen.
Ze is er klaar voor, maar ik niet
Ik haal haar op in de warme veilige crèche, waar zij inmiddels bij de grote kinderen hoort.
Ze is echt klaar voor school hé,” zegt de lieve verzorgster tegen mij.
“Ja, echt hoor,” glimlach ik stoer, en ik kijk naar haar slordig blond hoofdje dat aan een kleiner meisje uitlegt dat ze best op het bankje kan zitten om haar schoenen aan te trekken.
Zij wel, maar ik niet.
