7611fi.jpg

Zó ontzettend dankbaar voor de prachtige start van ons leven samen

9/09/2021
Mamabaas
Door Mamabaas

Woensdag 21 april 2021. Ik was 39 weken en 4 dagen zwanger van ons meisje. Het was warm. Of in ieder geval, te warm voor mij. Voor ons. Ik was het beu. Ik was dan ook al zo lang op ons meisje aan het wachten. Zowel Nicolas als ik waren zó klaar om haar te ontmoeten. Ik had een hele slechte nacht gehad. Wakker van 5u. Ik had al heel de dag een vreemd gevoel. Zou het dan toch eindelijk zo ver zijn?

Ik besloot om er niet te veel aan te denken. Of dat probeerde ik toch. Ik zat in de tuin wat kruiswoordraadsel in te vullen en smoutebollen te eten van de kermis achter de hoek. Want ja, wat moest ik anders doen om de tijd te doden? Af en toe wat harde buiken, maar veel meer gebeurde er nog niet. ‘s Avonds kookte Nicolas nog lekker voor mij, zoals hij zo goed kan. Maar tijdens het eten kwamen de krampen terug. Een klein beetje harder deze keer.

Na het eten alles op orde gezet thuis en even rusten op de zetel. Ja, de krampen bleven duren. Dat was een goed teken. Het was toen 19u. Ik hoopte écht dat het ging doorzetten. En dat deed het.

Ik begon de weeën te timen. Ze kwamen om de 4 à 5 minuten. Vrij regelmatig. En werden ook steeds krachtiger. Ik begon stilaan de laatste spulletjes in te pakken voor het geval dat we naar het ziekenhuis moesten vertrekken. Want mijn vluchtkoffertje stond al een drietal weken op ons te wachten aan de voordeur.

Rond 21u nam ik een douche. De krampen trokken niet meer weg. Integendeel. Ik weet nog dat Nicolas zei: “Als je denkt dat het begonnen is, zeg je maar wanneer ik mij moet douchen en mij moet klaarmaken om te vertrekken.” Ik zei: “Doe dat dan maar nu onmiddellijk!” Hij zag direct dat het serieus was. De weeën kwamen ondertussen al heel regelmatig om de 2 à 3 minuten en hielden ook langer aan.

Nicolas laadde de auto in, terwijl ik me aan het focussen was op mijn ademhaling. Rond 22u vertrokken we naar het ziekenhuis. Dat voelde heel vreemd. Het gevoel thuis te vertrekken met twee, wetende dat we een aantal dagen later terug thuis zouden komen met drie.

We kwamen aan in het ziekenhuis. Eerst controle aan de monitor: vier centimeter ontsluiting en weeën om de 2 à 3 minuten, zeer regelmatig en al vrij krachtig. Alles wat ik geleerd en gelezen had over controle van mijn ademhaling paste ik toe. Samen met Nicolas, hij deed met mij mee.

De vroedvrouw, Nina, bracht ons naar de verloskamer waar we aan een lange nacht zouden beginnen, zonder dat toen al te beseffen. Ik probeerde me even rustig op bed te leggen. Maar dat bed was geen optie. Ik kon me op die manier niet genoeg ontspannen om de weeën op te vangen. De vroedvrouw bracht een bal. En die bal, dat was wel een optie. Voorover geleund op het bed kon ik wiegen. Ik kon de weeën weg-wiegen. Heen en weer, wel zo’n honderd keer. Tot ook dit niet meer genoeg was.

Diezelfde lieve vroedvrouw vroeg of ik graag even in bad wilde gaan. Graag! Het warme water was fantastisch. Ik stelde me elke wee voor als een golf. En het water hielp hier enorm bij. Het water nam een heel groot deel van de pijn weg, weg in dat warme water. Uren en uren heb ik in bad gezeten. Af en toe even uit het bad, om naar het toilet te gaan of even rond te wandelen. Maar het was duidelijk dat er niets beter werkte dan het warme water. Dus hop, dan maar terug dat bad in.

Rond 5u ‘s nachts kwam de vroedvrouw nog eens mijn ontsluiting controleren. Nog steeds niet meer dan 5 centimeter. We moesten dus nog even volhouden. Ik geraakte in een soort van roes. Ik kroop in mijn cocon, samen met ons meisje. Wee na wee. Ik probeerde om ze naar beneden te ademen.

7u ‘s morgens. De vroedvrouw van de vroege shift kwam zich voorstellen. Even lief en behulpzaam als die van de nachtploeg. Sofie. Ze vroeg me of ik had nagedacht over pijnstilling, of ik dit zou willen mocht het nodig zijn. Ik wou heel graag zonder epidurale bevallen. Alles zo natuurlijk mogelijk. En zij steunde mij hier volledig in. Net als Nicolas. Hij wist dat ik dat kon.

 9u. De weeën werden pijnlijker. Ik was moe. Aangezien mijn water nog niet gebroken was en ik nog steeds op 5 centimeter opening bleef hangen, ondanks uren weeën, besloten we mijn vliezen te breken. Er moest wel iets gebeuren om het een beetje vooruit te laten gaan, want dit kon ik geen uren meer volhouden.

Om 9:40u brak de vroedvrouw mijn vliezen. Ik kwam vrijwel meteen in een weeënstorm terecht. Dit. Deed. Zo. Veel. Pijn. Ik kreeg geen pauze meer tussen de weeën om te ontspannen. Ik kon ze gewoon niet meer te baas. Ik raakte helemaal in paniek. De vroedvrouw controleerde na een half uur mijn ontsluiting en er was nog steeds niets veranderd. Nog steeds maar 5 centimeter.

Hoe kon dit?!

En ondanks dat ik liever geen epidurale wilde, vroeg ik er toen toch om. De bemoedigende woorden van Nicolas en de vroedvrouw, de steun die ik letterlijk en figuurlijk kreeg, waren niet meer genoeg. Die pijn moest stoppen. De vroedvrouw keek me aan, vroeg of ik écht heel zeker was en belde de anesthesist. Iedereen zag dat ik op was.

Ik moest uit het bad waar ik na uren nog steeds in zat (want een epidurale in bad kan en mag niet) en moest op bed gaan liggen. In geen enkele houding op bed kon ik de pijn verdragen. Een paar minuten later kwam de vroedvrouw terug en zei dat de anesthesist nog bezig was in het OK. Ik moest dus nog even volhouden.

10:40u, ik kon niet meer. Ik was op. Dat is meestal het moment dat het écht niet lang meer duurt. De vroedvrouw controleerde nog 1x mijn ontsluiting. En ja hoor, 10 centimeter! Tijd voor een epidurale was er nu niet meer. Ik moest bevallen zonder, eigenlijk net zoals ik wou.

Ik voelde druk, ik moest iets doen, ik verloor de controle. Er volgenden enkele oerkreten. Ik mocht eindelijk méér doen dan enkel op mijn ademhaling te letten en de weeën weg te puffen. Ik mocht de weeën nu actief wegduwen. En wat een zaligheid was dat.

Dat meisje in mijn buik was samen met mij een wonder aan het verrichten. Niet enkel zij, maar ook ik ging geboren worden. Nicolas week geen seconde van mijn zijde. Alle lieve en kracht gevende woorden die hij toen allemaal zei, weet ik jammer genoeg niet meer. Dat moment is één grote waas. Maar ik weet wel dat het me toen enorm geholpen heeft om mijn laatste krachten te tonen.

Een goede vier persweeën later was ze daar dan eindelijk, op 22 april 2021 om 11:05u. Ons meisje. Onze prinses. Ons bloemetje. Ons dropje. Ons alles.

Ze werd op mijn buik gelegd. En dat moment vergeet ik nooit meer. Ze is er. Ze is er écht.
Verliefd. Zó ontzettend verliefd.

Haar volledige eerste levensuur lag ze op mij. Lekker dicht en warm bij mij. Mijn hart liep over van liefde. Ik genoot van elke seconde. En God, ze ruikt zo goed.

Na dat uur, en na een eerste borstvoeding, werd ze gemeten en gewogen. 48,5 centimeter en 3,065 kilogram. Je bent zo perfect.

Daarna was het aan de liefste papa om eindelijk onze prachtige dochter te omhelzen. Skinnen bij haar papa. Niet enkel zij, maar iedereen in de kamer werd er rustig van. Hij is gewoon gemaakt om papa te zijn. Ze maakte dan ook van die heerlijke geluidjes. Ze wordt omringd door liefde en geborgenheid.

Zó ontzettend veel dankbaarheid, voor iedereen die erbij was. De allerliefste vroedvrouwen, Nina en Sofie. En de liefste papa, Nicolas. Deze prachtige start van ons leven samen nemen ze ons nooit meer af. 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes