Mijn mamahart bibbert en beeft … Ze is zo ziek, al dagen aan een stuk en vandaag zelfs nog erger dan daarvoor. Waarom blijft dit toch duren?
Ik bel voor de zoveelste keer in drie weken met de kinderarts. En ook al hadden we het voelen aankomen na ons - ik weet niet meer hoeveelste - doktersbezoekje gisteren, komen haar woorden vandaag toch nog binnen als scherpe naalden in een speldenkussen: “Jullie dochtertje moet opgenomen worden.”
En desondanks dat je nog nooit gehoord had van het virus en weet dat het iets is dat wel in orde komt, toch breekt je moederhart even. Terwijl je tegelijk tegen iedereen zegt dat alles wel in orde komt en je geen hulp nodig hebt (hoewel dat wellicht wel helpend zou zijn), maak je mopjes, relativeer je, en doe je er alles aan om die positieve vibes vast te houden.
En ben je dankbaar voor de grootouders, de dokters en verpleging die allen mee de boel draaiende houden.
Het valt dus allemaal wel mee, gewoon enkele dagen blijven terwijl ze het ziek zijn overwint, haar met extra mama- en papaliefde bijstaan en flink zijn (dat kunnen we), maar diep vanbinnen wil je dat laatste eigenlijk niet. Je wil liefst dat ze niet ziek is, je wil eigenlijk gewoon thuis zijn, naar je werk gaan, op stap kunnen met vrienden, samen met je gezin leuke dingen doen.
Helaas slaat in de plaats daarvan je hoofd en je huishouden op hol, ontploft je gezinssysteem, voel je je eenzaam, ben je het in quarantaine zijn kotsbeu, ken je elk randje van de krokodilletjes op de muur van de ziekenhuiskamer en zorgen het wachten, de weinige slaap, alle geluiden op de gang en je zorgen maken voor een ongekende uitputting. M.a.w. het voelt gewoon alsof je een potje moet huilen.
Een potje dat je meteen terug ver weg steekt. Want uiteraard is mama sterk, of dat probeert deze mama toch te zijn … Voor m’n dapper ziek dochtertje en haar zussen, voor mijn man, voor m’n vrienden, voor m’n collega’s (die al inspringen), en voor de helden van dit ziekenhuis … Want wat gaat (te veel) zeuren helpen.
En misschien is mijn “ik ben sterk”-act ook wel net wat ik nodig heb om mezelf hier doorheen te slaan: Eentje weent luidop en de ander van binnen, maar één ding is zeker. Op één of andere unieke manier troosten we elkaar: ik haar terwijl ze ziek is en zij mij terwijl ze terug beter wordt.
