Als je kind wat hulp nodig heeft bij het ’s nachts zindelijk worden ...

26/10/2023

Door Mama Guest Moms

Mijn zoontje werd vlot zindelijk toen hij 2,5 was. Nu ja, vlot – je zal me niet horen beweren dat het mijn favoriete fase van het ouderschap was, en dat zindelijk worden ging natuurlijk gepaard met de nodige ongelukjes, maar achteraf gezien verliep het dus best vlot. Nachtelijke zindelijkheid was een ander verhaal. Ik lag er niet meteen wakker van: niet elk kind is meteen dag en nacht zindelijk, en ik had weleens gehoord dat het bij jongetjes vaak wat trager ging. Maar toen mijn zoontje in het eerste leerjaar zelf aangaf dat hij toch echt graag van die nachtluiers af wilde, werd het stilaan tijd om actie te ondernemen.

Het was niet dat hij af en toe nog een ongelukje had en dus niet 100% zindelijk was ’s nachts, het was eerder een kwestie van elke ochtend nog met een bomvolle luier wakker worden. Niet iets wat we zelf zomaar konden aanpakken, en dus gingen we eerst langs bij de pediater om de situatie te bespreken. Zij stuurde ons door naar de plaskliniek, zo waren we meteen aan het best mogelijke adres.

Op naar luiervrije nachten

Bij een eerste consultatie in het UZ werd gekeken of anatomisch alles in orde was en kregen we ons huiswerk mee. Zo moesten we kalenders invullen (hoeveel dronk de zoon, hoeveel plaste hij, hoeveel woog zijn nachtluier ’s morgens, etc.) en kreeg de zoon de opdracht om eens een “superplas” te doen zodat er kon ingeschat worden hoe groot zijn blaasvolume was. Op die manier kon het team alle info verzamelen om de oorzaak te achterhalen van zijn later zindelijk worden ’s nachts.

Daarna werden we uitgenodigd om een woensdagnamiddag naar de plasklas te gaan. Daar gaf een kinesitherapeute uitleg op kindermaat. Zo vertelde ze o.a. wat een goede plashouding is op het toilet, wat je beter wel of niet kan eten of drinken (’s avonds) en hoeveel een kind eigenlijk zou moeten drinken. Die info blijft natuurlijk beter hangen als iemand anders bepaalde dingen benadrukt dan als mama of papa het zeggen, dat snap je wel ;-). Om te eindigen mocht elk kind ook een plasje doen op een speciaal “supersonisch” toilet. Zo kon worden getest of de urinestraal op een normale manier liep (en er niet bijvoorbeeld in schokjes geplast werd).

En zo kregen we uiteindelijk te horen wat er aan de hand was: enerzijds moest de blaas wat geoefend worden om grote volumes te kunnen ophouden, anderzijds sliep hij te diep en werd hij niet wakker om te plassen. Dat betekende dat we hem moesten stimuleren om meer te drinken zodat zijn blaas gewoon kon worden aan grotere volumes, en dat we aan de slag moesten met een plaswekker. Dat meer drinken was iets wat hij uit zichzelf inderdaad veel te weinig deed en waar we sowieso al ferm moesten op aandringen – maar dat de dokter er nu ook nog eens op wees, werkte extra motiverend.

De plaswekker

Op naar de Thuiszorgwinkel dus, waar we een plaswekker konden huren en een paar speciale slips met sensoren kochten die gekoppeld kunnen worden aan die plaswekker. Het principe is simpel: zodra er een druppel urine in de slip komt, gaat het alarm van de plaswekker af. We kregen een hele briefing mee over hoe we dat precies moesten aanpakken met die plaswekker.

Wist je dat je als CM-lid 30 procent korting krijgt bij aankoop van een plaswekker (type Oopsie Heroes Plus) en/of sensorbroekjes met urinealarm? De korting wordt automatisch verrekend als je het materiaal aankoopt in een Goed thuiszorgwinkel of via de webshop én je lid bent van CM.

Het was de bedoeling die wekker buiten het bereik van het bed te zetten, zodat de zoon verplicht werd uit zijn bed te komen om het alarm af te zetten. Bovendien moest hij eerst zélf de sensor loskoppelen én spraken we een soort “wachtwoord” af, waarbij wij het ene deel zeiden, en hij dan aanvulde. We spraken af dat wij “Break” zouden zeggen, en dat hij dan zou aanvullen met “Dance” (het verbaast je wellicht niet dat zijn favoriete hobby breakdance is 😊).

Dus: als de wekker zou gaan, moest hij wakker worden, uit bed komen, de sensor loskoppelen, “Dance” antwoorden als wij “Break” zeiden, op de knop duwen om de wekker uit te zetten, (verder) gaan plassen op het toilet, een vers broekje terug aankoppelen en daarna terug gaan slapen (al dan niet na het verversen van de lakens indien nodig).

Een paar pittige nachten

De eerste nachten beloofden pittig te worden: er waren eerst een paar oefennachten gepland waarbij we het alarm zélf een paar keer moesten laten afgaan om hem te trainen in het wakker worden en bewust uitzetten van het alarm. We besloten dan ook om de training in een vakantie te plannen, en mijn man en ik sliepen om beurten bij hem in de kamer.

En het wérd ook pittig. Niet alleen omdat we die eerste nachten zélf onze wekker moesten zetten om de plaswekker te laten afgaan, maar ook omdat het toch wel zielig was om toe te kijken. De eerste keren werd hij compleet gedesoriënteerd wakker en had hij totaal geen idee meer wat hij moest doen. Niet evident om dan niet gewoon zelf die wekker af te zetten en het voor hem te doen (al helemaal niet omdat die wekker als een sirene door het huis weerklinkt).

Ik herinner mij dat hij één keer zelfs half in paniek verstijfd in zijn kamer stond, nog helemaal slaapdronken, waarna hij uitriep: “Ik ga gewoon mijn broer halen, die zal het wel weten!” Of hoe je hart kan breken en je kan smelten op hetzelfde moment (want hoe hartverwarmend is het dat je ene zoon er in een paniekmoment 100% op vertrouwt dat zijn broer hem wel zal helpen).

Hij was zó trots

Gelukkig konden we hem met zachte hand begeleiden in het proces en was hij er al snel in getraind om op de juiste manier te reageren als de wekker afging. Na die eerste oefennachten volgden er twee nachten waarbij het alarm op een bepaald moment afging omdat hij begon te plassen. Geen nood: snel het alarm uitzetten, verder plassen op het toilet en met een vers broekje aangekoppeld terug gaan slapen. De derde nacht … werden we ’s morgens verbaasd wekker omdat het alarm niet was afgegaan. Trots dat hij was: zijn eerste droge nacht was een feit!

Meer nog: we koppelden de plaswekker nog een week aan, maar het alarm ging niet meer af. En dus besloten we na die week met droge nachten om de plaswekker aan de kant te zetten. Hij heeft sindsdien nooit nog een ongelukje gehad!

Ik stond er eerlijk gezegd van te kijken; ik had nóóit verwacht dat het zo vlot zou verlopen en we zo snel die nachtluiers buiten zouden mogen gooien. De eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat het niet bij iedereen zo vlot loopt: ik hoorde al van andere ouders dat het vaak een aantal weken duurt voor hun kindje "de knop heeft omgedraaid". Maar of het nu een paar nachten of een paar weken doorbijten is, die trotse snoet ’s morgens is het dat sowieso meer dan waard!