Wanneer de dokter je in de steek laat

Ik ben niet alleen een ouder; ik ben een strijder. Ouders van kinderen met een beperking weten hoe het voelt om voortdurend tegen de stroom in te zwemmen. Het systeem dwingt ons om keer op keer te bewijzen dat ons kind zorg nodig heeft. Een diagnose is niet zomaar een woord op papier, het is de sleutel tot passende zorg, onderwijs en ondersteuning. Zonder dat “papiertje” sta je machteloos in een wereld waar je kind al zo vaak aan de zijlijn staat.

Wachtlijsten worden langer. Regels worden ingewikkelder. En nu laten zelfs artsen ons in de steek. Waar gaat het naartoe? Is het al niet zwaar genoeg om voor een kind te zorgen dat net dat beetje extra nodig heeft? Je doet alles om je kind te laten groeien, bloeien en zich begrepen te laten voelen. Maar in de plaats van hulp te krijgen, voelen we ons vaak alleen, genegeerd en vergeten.

Het voelt alsof de samenleving de meest kwetsbaren – onze kinderen – steeds verder in de kou laat staan. Als zelfs artsen niet meer beschikbaar zijn, hoe moet het dan verder? Moeten we echt blijven schreeuwen om gehoord te worden?

Dit is een oproep. Niet alleen aan beleidsmakers, maar aan iedereen. Kijk naar het systeem en zie de mensen erachter. Begrijp dat een diagnose voor veel gezinnen geen keuze is, maar een noodzaak. Begrijp dat achter iedere wachtrij een verhaal zit van een ouder die nooit opgeeft, maar die soms echt niet meer weet hoe ze verder moet.

Laten we hopen dat dit stuk iets raakt, ergens, bij iemand die kan helpen. Want onze kinderen verdienen beter …