Als je nu niet opruimt/zwijgt/gaat slapen… dan…

Grommel, grommel, grommel

Elke opvoedingsgids of cursus over straffen en belonen zal je zeggen dat je de woorden na de ‘dan’ ook moet uitvoeren, omdat je anders je geloofwaardigheid verliest. En dat is ook zo, maar soms floep je er iets uit dat door je wanhoop van dat moment zo overdreven is, dat je het nooit kan hard maken, zoals bijvoorbeeld: ‘dan blijf je thuis’ of ‘dan gaan we morgen niet naar…’ Je ziet je kleuter bijna denken: ‘yeah, right’, wat je frustratie natuurlijk alleen maar groter maakt.

Een tijdje geleden was het hier weer eens zo’n avond. Manlief had de late, dus ik was alleen thuis met mijn drie engeltjes. De twee oudsten waren helemaal niet into opruimen en al helemaal niet gehaast om te gaan slapen, dus had ik al sinds een half uur voor het avondeten voortdurend gegrommeld. Ken je dat gevoel, dat je hoofdpijn krijgt van je eigen gezaag? In die fase zat ik.

Ik had mijn mormels allemaal boven gekregen, maar Miel en Mon waren naar Miel zijn kamer gelopen in plaats van naar de badkamer. Prima, dacht ik, dan kleed ik Thieu al om en kan ik even afkoelen. Maar toen ik op Miel zijn kamer kwam, steeg mijn temperatuur meteen opnieuw. Die ochtend hadden ze al rommel gemaakt en dat moest ook nog opgeruimd worden. Bovendien hadden ze nog wat extra speelgoed tevoorschijn getoverd. Ik begon dus opnieuw een litanie over opruimen en begon zelf alvast autootjes in een doos te gooien (omdat ik ervan overtuigd ben dat ‘zien werken’ meer aanzet tot werken dan gecommandeerd worden en omdat ik wilde dat het wat vooruitging). Mon keek gezellig verder in een boekje en Miel puzzelde dat het een lieve lust was. En ik, ik grommelde verder. 

Puzzel in de vuilbak

Op een bepaald moment keek Mon op en gaf hij zijn boekje aan mij. Om mij aan te moedigen dat ik zo flink opruimde of omdat hij het boekje uit had? Ik weet het niet. Miel bleef puzzelen. En toen floepte het eruit: ‘Miel, als je nu je puzzel niet opruimt, dan gooi ik hem in de vuilbak’. Hij grijnsde en ik zag de ‘yeah right’ in zijn ogen. Echt waar! Ik dacht dat ik ter plekke zelf in puzzelstukjes uitbarstte. Dus ik liep naar de badkamer en kwam terug, mét vuilbak. Ik begon de stukjes die hij nog niet gebruikt had erin te gooien. Hij bleef het grappig vinden en hielp zelfs mee.

Pas daarna, toen Mon in bed lag en ik Miel zijn pyjama aandeed, drong het tot hem door dat die vuilbak er morgen niet meer zou staan. Ik vertelde dat de vuilkar het afval zou komen halen. 'Ja, maar, mama, dan heb ik mijn puzzel niet meer?', jengelde hij ineens. 'Inderdaad, ik had je genoeg gewaarschuwd'. Zijn gezichtje brak mijn hart en allebei keken we weemoedig naar de vuilbak. Maar ik kon het niet, ik moest doorzetten. Hij ging zijn bed in, maar was er duidelijk kapot van. Hij beloofde wel dat hij vanaf nu altijd flink zou opruimen, maar dat hij zijn puzzel eigenlijk terug wilde.