Dat het bij iedereen krak hetzelfde is. Oef!

Vertrekken is rekken.

En dat het een succes was! De meisjes waren superbraaf. Ze hebben zelfs samen gespeeld, jawel.

Er waren uiteraard een paar kleine incidentjes:

• Toen de jongste op haar poep ging zitten in de zee. Terwijl ze haar kleedje nog aanhad.
• Of toen ze allebei een ijsje kregen, maar de oudste bij de aanblik van mijn Magnum-ijsje met chocolade haar eigen potje vanille weigerde op te eten, bijvoorbeeld.

Maar al bij al was het een heel gezellige dagje. Tot we moesten vertrekken... ‘Nee-hee, mama’, aldus de kleinste. ‘Ik spe-e-len.’ ‘Nee, mama. Ik gee-heen pipi doen.’ ‘Ik ga nog eventjes, nog een keertje maar, een half uurtje zo, met mijn voeten in de zee’, laat de oudste weten.

Gevolgd door het verplichte trek-en-sleurnummertje. Een kind ontroostbaar, de andere tergend traag ('Schoenen aandoen. Schoenen aandoen, nuuuu!')

Onderweg

We wandelen met onze twee tegenstribbelende exemplaren richting auto. De gemoederen geraken toch wel snel weer een tikkeltje verhit. Waarom is dit nu nodig, vraag ik mij dan af. Ze hebben toch een topdag achter de rug?

Onderweg zien we een papa zijn knorrige dochter schoenen aandoen. Hij moet ze in een houdgreep houden, de ontsnapping is dichtbij.

Een man trekt een krijsende kleuter achter zich mee. Hij lacht een beetje scheef naar ons.

En een jongen fietst in volle vaart voorbij. ‘Niet zo snel, daar zijn auto’s!’, hoor ik een vermoeide mamastem roepen.