De angstaanvallen van een single mom
Hyperventileren en huilen in mijn kussen
Overdag ben ik altijd druk in de weer: ik moet zoonlief klaarmaken voor school, zelf gaan werken, de was en de plas doen, you name it. 's Avonds probeer ik nog een beetje te ontspannen door te lezen wat vrienden gedaan hebben op Facebook of door een goed boek te lezen. Kortom: overdag heb ik geen tijd om stil te staan en na te denken.
Tot ik in mijn bed kruip en niet meteen in slaap val… Het begint met piekeren en eindigt soms in regelrechte angstaanvallen. Wat als ik ziek word? Wat als ik doodga? De tranen schieten me in de ogen, mijn keel wordt dichtgenepen, ik krijg geen adem meer. Wat gaat er dan met mijn jongen gebeuren? Ik begin dan te hyperventileren en huil in mijn kussen. Waarom toch dat doemdenken; ik ben toch gezond?
Back to reality
Het overvalt me niet één keer, maar meerdere keren per maand en het gebeurt telkens opnieuw als ik in mijn bed ben, alleen, worstelend in mijn hoofd met veel te donkere gedachten. Elke keer opnieuw neem ik me voor om 's morgens de dokter te bellen voor een grondige check-up, maar als ik wakker word, weet ik natuurlijk dat dit geen zin heeft. Ik heb met moeite nog 2 minuten over om stil te staan bij wat er 's nachts is gebeurd, maar voor ik het weet schalt het stemmetje van mijn lieve kapoen door de gang: ‘Mama, opstaan!’ Of: ‘Mama, wat moet jij hebben om te eten?’
Waarop mijn zwarte gedachten wegsmelten als sneeuw voor de zon, alsof ze er nooit geweest zijn. Back to reality, Nathalie, en vlug, want een vijfjarige met nood aan aandacht heeft geen geduld. En maar goed ook…
