“Ik ben blij dat je het mij verteld hebt”

Ik ben 3. Ik heb een glas gebroken. Ik heb het aan papa gezegd. Zijn eerste woorden waren: “Ik ben blij dat je het mij verteld hebt.” Papa heeft me geholpen om de brokstukken op te ruimen.

Ik ben 5. Ik heb in mijn broek geplast bij een vriendinnetje thuis. Ik heb het aan papa gezegd. Zijn eerste woorden waren: “Ik ben blij dat je het mij verteld hebt.” Hij knoopte zijn trui rond mijn middel en zorgde ervoor dat ik me niet zo beschaamd voelde terwijl hij me proper maakte. 

Ik ben 7. Mijn vriendinnetje riep dat ze me niet leuk vindt. Ik heb het aan papa gezegd. Zijn eerste woorden waren: “Ik ben blij dat je het mij verteld hebt”. Hij heeft me geholpen om mijn gebroken hart te helen, terwijl hij me uitlegde dat vriendschappen evolueren en hij me liet inzien wat ik waard ben. 

Ik ben 12. Mijn vriendin heeft me verteld dat ze niet meer eet zodat ze mager kan blijven. Ik vertel het aan papa. Zijn eerste woorden: “Ik ben blij dat je het mij verteld hebt.” Hij helpt me in te zien dat een eetstoornis een te groot probleem is voor tieners om zelf op te lossen en komt tussenbeide om ervoor te zorgen dat ze de nodige hulp krijgt. 

Ik ben 18. Ik ben net op kot gegaan. Alles voelt nieuw en beangstigend. Ik wil hier zijn, maar tegelijk mis ik mijn thuis. Ik bel papa, en ik weet al wat hij zal zeggen: “Ik ben blij dat je het mij verteld hebt.” We praten over hoe twee dingen tegelijk waar kunnen zijn. Hij mist mij ook, en tegelijk heeft hij er alle vertrouwen in dat het goed komt.

Ik ben 30. Ik heb net mijn eerste kindje gekregen. Alles voelt onmogelijk. Ik bel papa. Hij zegt: “Ik ben blij dat je het mij verteld hebt.” En dan stelt hij mij een vraag die mijn volledige weg als ouder verandert … 

“Je weet hoe je een goeie mama moet zijn. Je moet je alleen herinneren wat je zelf nodig had toen je klein was en je huilde of het moeilijk had. Wat heeft je toen geholpen?” 

Ik neem een pauze, en denk terug aan mijn hele leven. De momenten waaruit ik het meeste troost haalde, begonnen allemaal met mijn papa die simpelweg zei: “Ik ben zo blij dat je het mij verteld hebt.” 

Dat vertel ik hem, en hij zegt: “Exact. Dat heb ik altijd tegen jou gezegd, omdat er niemand dat ooit tegen mij heeft gezegd. Mijn zorgen, moeilijke momenten en tranen werden allemaal genegeerd. Het leven is zoveel gemakkelijker wanneer je weet dat er iemand is die altijd in je gelooft en die alles wil horen, ook de échte en rommelige kanten van het leven.” 

Ik leg de telefoon neer. Mijn baby huilt. Ik neem haar in mijn armen, leg haar wangetje tegen de mijne en fluister in haar oor: “Je bent verdrietig op dit moment, en ik ben zo blij dat je het mij verteld hebt.” Ik fluister en zing dit tegen haar tot ze uiteindelijk in slaap valt in mijn armen. 

En ik besef plots iets. Misschien betekent een goede ouder zijn niet dat je alles altijd juist aanpakt. Het betekent dat je luistert, dat je een veilige haven bent bij wie je kind kan landen en tot rust kan komen, dat je die ene persoon bent die iemand altijd zal accepteren zoals die is. En die ene persoon die er altijd voor kiest om te zeggen: “Ik ben zo blij dat je het mij verteld hebt.” 

Vrij naar @nurturedfirst