Ik heb het soms moeilijk met dat mild ouderschap: Waarom mag het allemaal niet wat meer zoals vroeger?

De strijd met het voortdurend onderhandelen

Waar ik vroeger simpelweg leerde dat bepaalde dingen niet mochten, voelt het nu alsof grenzen steeds flexibel zijn. Elke keer als ik ‘nee’ zeg, wordt er verwacht dat ik uitleg waarom, en vaak lijkt het alsof die grens daarna nog steeds onderhandelbaar is. Het voelt alsof mijn autoriteit als ouder afneemt. Er is tegenwoordig veel aandacht voor de emotionele ontwikkeling van kinderen, wat natuurlijk belangrijk is. Maar wanneer het lijkt alsof elke emotie of wens uitgebreid besproken moet worden, kan dat behoorlijk uitputtend zijn. Soms vraag ik me af: moeten kinderen niet ook gewoon leren dat niet alles in het leven onderhandelbaar is?

De balans tussen vroeger en nu

Mild ouderschap heeft zeker zijn voordelen. Het leert kinderen hun emoties kennen en begrijpen, iets wat in mijn eigen opvoeding soms wat ontbrak. Toch geloof ik dat er ook ruimte moet zijn voor duidelijke grenzen, zonder eindeloze discussies. Soms is ‘nee’ gewoon nee, en moeten kinderen leren omgaan met teleurstelling. Het leven is nu eenmaal niet altijd zacht en mild, en daar moeten ze ook op voorbereid zijn.

Misschien is de oplossing wel een mix van toen en nu: empathie en begrip voor de gevoelens van onze kinderen, maar ook duidelijke grenzen en consequenties. Zo leren ze omgaan met de realiteit, zonder dat we ons als ouders volledig verliezen in het voortdurend valideren van elke emotie of wens. Streng zijn en liefhebben kunnen best samengaan, en dat is wat ik mijn kinderen wil meegeven.