Kunnen we alsjeblief eerlijk zijn tegen onze kinderen?

Voelen we ons goed, voelen we ons veilig, dan is er geen nood tot paniek of angst. En blijft onze stress onder controle. Tijdens begeleiding werken we dus vaak niet zozeer op de stress of de angst zelf, maar zoeken we manieren om de veiligheid te herstellen. Want alles begint bij veiligheid.

En, het zal je waarschijnlijk niet verbazen, ons basisgevoel van veiligheid is uiteraard ook terug te voeren op onze kindertijd: ben je veilig gehecht? had/heb je steunfiguren die jou onvoorwaardelijk graag zien? Heb je geleerd dat je mensen kan vertrouwen? Want zonder vertrouwen geen veiligheid.

En net wat dit vertrouwen betreft wringt het schoentje helaas wel eens…

Vanmorgen werd mijn dochter Nina (net 9 jaar, sinds gisteren), gevaccineerd op school. Angst, paniek, stress toen ik haar dit gisteren vertelde. “Mama, ik ben bang, ik wil niet. Kan jij bij mij blijven?” Tuurlijk, schat.

Wat goed, ze geeft duidelijk aan wat ze nodig heeft om zich veilig te voelen, mijn nabijheid.

Zo gezegd zo gedaan. Voor de juf, voor het clb geen probleem dat ik erbij was. 

De verpleegkundige overloopt met Nina wat er zal gebeuren: “Ik tel tot 3 en dan geef ik het spuitje in je arm. Hou je knuffel maar vast met je andere hand.”

Nina kijkt mij aan. In haar ogen zie ik angst, maar ook vertrouwen. Want ze weet wat er gaat gebeuren (duidelijkheid zorgt, net als vertrouwen, ook voor veiligheid). En ik ben bij haar. Dus ze voelt zich wel ok. Alles begint bij veiligheid.

De verpleegkundige begint te tellen: “1…” EN PRIKT! terwijl ze verder telt “…2, 3”.

Nina schrikt hard, begint meteen te huilen en roept wenend: “Je zei dat je ging prikken op 3!” Tranen, tranen, tranen. Vertrouwen gebroken (inclusief mijn hart). Veiligheid weg.

Het deed eigenlijk niet echt pijn, zei ze achteraf. Maar ze was zo geschrokken omdat “de mevrouw niet deed wat ze had gezegd…”

Kunnen we alsjeblief eerlijk zijn tegen onze kinderen? Kunnen we alsjeblief doen wat we zeggen?

Want enkel zo leren ze om te vertrouwen en kunnen ze zich veilig voelen. Waarom denken we dat we onze kinderen moeten beschermen door te liegen tegen hen? Ja, het gaat even pijn doen. Ja, ik prik op 3. Kinderen kunnen heus wel tegen een stootje. Zolang dit in een veilige omgeving gebeurt kunnen ze wel wat hebben.

Laat ons alsjeblief eerlijk zijn tegen onze kinderen. Zodat ze een sterk basisgevoel van veiligheid kunnen opbouwen. Dit zullen ze later, in onze gejaagde maatschappij, meer dan nodig hebben.

Deze tekst verscheen eerder op Ergens onderweg.