Wat als je kind er haar tanden in zet? Letterlijk?

Maandagavond. Ik ga vol goede moed Fien afhalen op school, op hoop van zegen dat het een ‘succesvolle’ dag geweest is – lees: een dag zonder ‘gewonden’.

Maandag: Er is hoop

Even schetsen … Het is Fiens eerste schooljaar en het is nog niet echt van een leien dakje gelopen. Fien blijkt nogal snel andere kindjes te bijten. En dan bedoel ik dus werkelijk: bijten. Een vervelende gewoonte die ze in de crèche heeft opgepikt. Haar juf was tot nu toe niet echt gelukkig met haar ‘inburgering’. Je zou zelfs kunnen stellen dat ze redelijk wanhopig is. Niets lijkt aan te slaan. Belonen met stickers, stempeltjes zetten op haar handje, in de hoek zetten …
Maar dit keer blijkt de juf superenthousiast! Ze heeft het over ‘een ander kind’.

Dinsdag: giet fruitsap over een ander kindje

Dinsdag komt Fien opnieuw met een big smile naar de schoolpoort gecrost. ‘Omdat je zo een brave meid bent, krijg je een snoepje!’, zeg ik haar vrolijk. Terwijl ze knabbelt op haar traktatie haal ik het schoolboekje uit.
‘Fien heeft vandaag een glas fruitsap over het hoofd van Eef gegoten.’
Zucht.
‘Fien! Geen snoepjes meer!’

Woensdag: knikkende knietjes

Woensdag is het oudercontact. Ik trek er met hangende pootjes naartoe.
Maar wat blijkt? Ondanks het fruitsapincident is de juf nog altijd enthousiast over de nieuwe Fien. Op dat ene moment na is ze echt heel flink geweest. Hoera!