Laten we eerlijk zijn, elke ouder heeft wel eens het arsenaal aan opvoedingstrucjes leeggeplunderd in een poging het huis enigszins bewoonbaar te houden. ‘Aan tafel blijven zitten terwijl je eet!’ ‘Niet op je broer tekenen!’ ‘Niet proberen of je met een trampoline écht door het plafond kan!’ Maar soms, heel soms, moet je naar zwaarder geschut grijpen. Enter Sinterklaas, de man met de baard én de kracht om kinderen tijdelijk in modelburgertjes te transformeren. En ja, ik “gebruik” hem zonder enige gêne.
De Sinterklaas-angst is echt
Er is iets bijna magisch aan hoe Sinterklaas werkt. Even fluisteren dat ‘Sinterklaas en zijn spiekpietjes alles zien’ en ineens zitten mijn kinderen rechtop aan tafel, met hun mes en vork in de hand alsof ze aan het kerstdiner van de koningin deelnemen. Natuurlijk weet ik dat dit opvoedkundig vast niet door de beugel kan, maar hé, als het werkt, waarom niet? Laat die psychologen maar roepen over intrinsieke motivatie; ik werk nu even met het concept dat er consequenties zijn aan hun gedrag.
“De Roede” revisited
Het mooie aan Sinterklaas is dat je hem kan aanpassen naar de tijdsgeest. Bij ons thuis geen dreiging met de roe of de zak, dat zou trouwens mijn kinderen eerder nieuwsgierig maken (“Hoe groot is die zak? Past er een trampoline in?”). Nee, ik hou het subtieler: “Oh, ik hoorde dat Sinterklaas best streng is over tandenpoetsen. Ik zou maar zorgen dat je flink je tandjes poetst!” Plots wordt die elektrische tandenborstel gebruikt alsof het een wapen in de strijd tegen de ultieme vijand is: de zwarte streep op het rapport van de Sint.
Sinterklaas als life coach
Maar het mooiste aan de goedheiligman? Hij is een onuitputtelijke bron van externe validatie. Gedraagt mijn kind zich als een mini-Socrates in de kinderopvang? Sinterklaas heeft het gezien. Haalt mijn jongste zelf zijn sokken van onder de zetel? Dat komt zeker in het grote boek! Door dit soort positieve bekrachtiging verander ik mijn huis in een soort sitcom waarbij elke goede daad eindigt met een applaudisserende lachband.
Hoor wie klopt daar kinderen? Oh, het is mijn schuldgevoel
Tuurlijk, ergens wringt het. Want ja, zodra Sinterklaas het land uit is, moet ik weer helemaal terug naar ouderwetse methodes. Maar wat is het alternatief? Mijn kinderen onbeperkt ‘Pepernoten met Peppa’ op YouTube laten bingewatchen terwijl ik me verschuil met een glas wijn? Nee, bedankt. Ik grijp de kansen die het leven (en de goedheiligman) mij biedt, en met een beetje geluk blijft er na 6 december zelfs nog wat braaf gedrag hangen.
De moraal van het verhaal
Sinterklaas inzetten als pedagogisch hulpmiddel? Absoluut. Want laten we wel wezen, als ouder ben je niet bezig om een opvoedtrofee te winnen. Je probeert gewoon te overleven tot 6 december zonder dat het huis volledig ontploft. Dus ja, Sinterklaas en de spiekpietjes zien alles, en hopelijk zien zij ook dat deze ouder gewoon haar best doet met de middelen die ze heeft. En als dat betekent dat de kids even denken dat die man met zijn paard écht alles checkt? Dan is dat maar zo. Tot volgend jaar, Sinterklaas!
