Wanneer je het gevoel hebt dat je nergens bij hoort ...

Mijn humaniorajaren waren geen rozengeur en maneschijn. Ik had wel goede punten en ondanks de chaos in mijn hoofd, waren mijn notities altijd netjes op orde. Maar “vrienden”? Die hadden vooral baat bij mijn notities. Ze kopieerden cursussen, vroegen antwoorden op toetsen… En ik? Ik deed dat allemaal, gewoon in de hoop erbij te horen.

Daarbovenop kreeg mijn mama in die periode de diagnose borstkanker. Zelf was ik depressief en ondergewicht was mijn dagelijkse realiteit. Het voelde alsof ik verdronk, terwijl de rest gewoon vrolijk verder zwom.

Pas toen ik naar de universiteit ging, vond ik wat ademruimte. Daar ontdekte ik meer gelijkgestemden. Het was een opluchting om eindelijk te voelen: ik ben niet alleen raar.

Ondertussen ben ik mama van vier kindjes (tussen 0 en 6 jaar), werk ik al 10 jaar bij hetzelfde bedrijf en probeer ik mijn weg te vinden met mijn ADHD en ASS. Toch blijft dat gevoel hangen: ik ben de vreemde eend in de bijt. Op het werk, aan de schoolpoort, tussen de andere mama’s… Ik pas er nooit helemaal in.

En dan kruipt er angst binnen. Angst dat mijn kinderen, die ook neurodivers zijn, straks hetzelfde pad moeten bewandelen. Dat ze in het middelbaar dezelfde pijn en eenzaamheid zullen voelen. Het is misschien voorbarig – ze staan nog maar aan het begin van hun eigen avontuur – maar die bezorgdheid zit diep.

Ik hoop met heel mijn hart dat hun schooltijd zachter zal zijn dan de mijne. Dat ze niet alleen zullen staan. En dat ze wél gewoon mogen zijn wie ze zijn, zonder zich in duizend bochten te wringen om erbij te horen.

Van een overbezorgde mama Catherine  💜