Waarom die stoef-posts me doen twijfelen aan mezelf

Een vriend van mijn zus deelde dit weekend een lang en emotioneel bericht op sociale media over zijn zoon. De jongen studeerde met vlag en wimpel in een uitdagende richting. De papa somde trots alle verwezenlijkingen van de voorbije 18 jaar op en schreef hoe “de juiste dingen op zijn pad gekomen zijn”. 

Ik weet dat de papa trots was. En terecht, trouwens. Maar die hele post kwam ook over als een soort gestoef over zijn perfecte, goed presterende zoon. En in plaats van me geïnspireerd te voelen, voelde ik me ontmoedigd. En niet een klein beetje.  

Op sociale media zie ik de ene stoef-post na de andere. Iedereen lijkt wel thuis te komen met topresultaten en een kind dat “alles vanzelf oppikt”. En over een paar dagen of weken? Dan zal het weer lijken alsof iedereen met een cocktail in de hand aan een tropisch zwembad ligt. 

Het enige tropische aan mijn zomer zijn de tropenjaren waar we als gezin momenteel middenin zitten. Slapeloze nachten. Driftbuien. Altijd moe. En neen, een vakantie zit er niet in. We zitten midden in verbouwingen en moeten elke cent sparen. Maar zelfs áls we het konden betalen, zou ik niet liggen zonnen aan een infinity pool – ik zou achter mijn kinderen hollen terwijl het zweet van me afgutst. 

Mijn oudste zit in het eerste leerjaar, en dat verloopt stroef. De afgelopen maanden waren slopend -  voor hém en voor ons. Dat heeft zijn zelfvertrouwen aangetast. Ik doe alles wat ik kan om hem te helpen, te motiveren en aan te moedigen. Maar op sommige dagen wordt het me allemaal even te veel, en dan voel ik me zo machteloos. Alsof ik faal. 

Want ik zie hoe hard hij probeert. Hoeveel energie hij steekt in iets wat voor anderen vanzelf lijkt te gaan. Ik zou zelfs durven zeggen dat hij méér inspanningen levert dan veel kinderen die zo bewierookt worden om hun mooie resultaten. Hij heeft deze vakantie zo hard verdiend. Het breekt mijn hart dat hij niet kan staan zwaaien met een pracht-rapport. Want ik ben zó, zó trots op zijn inzet. 

En als ik dan weer maar eens zo’n post zie passeren, dan geeft me dat het gevoel dat ik faal. Want je ziet alleen de medailles en de prestaties. Ik weet het wel: op sociale media worden hoogtepunten gedeeld, en niet de twijfels, de zorgen, de huilbuien in de auto of de slapeloze nachten vol gepieker. Maar als je zelf midden in die chaos zit, dan komen die talloze posts binnen. En ze pieken. 

Dus als je je herkent in dit verhaal: je bent niet alleen. Niet élk kind komt thuis met een fantastisch rapport. En niet elke ouder ligt deze vakantie aan een zwembad. 

Misschien moeten we leren om even trots te zijn op “doorzetten” als op “uitblinken”. Want wat achter de schermen gebeurt, is minstens even waardevol als wat er op die schermpjes wordt gepost.