Aan alle ouders die deze zomer rond de zandbak zitten

2/08/2023

Door Mamabaas

Peuters en kleuters, of ze nu 1,5 jaar zijn of net 4… Allemaal hebben ze hun karakter. Het zijn kleine engeltjes die in een mum van tijd kunnen transformeren tot weerbarstige bengeltjes en dan kan je als ouder alleen maar hopen dat dit niet gebeurt wanneer er bezoek is of … juist ja, op een openbare plaats. En datgene waar we (want-laat-ons-nu-eerlijk-zijn) allemaal ons hart voor vasthouden, overkwam mij jammer genoeg gisteren.

Een ijsje. Niets zo heerlijk, toch? En zeker als er nadien nog even tijd overblijft om de speeltuin onveilig te maken. Want dat is wat mijn zoontje en zijn neefje in gedachten hadden. De boel was van hen, en zeker het kleine huisje dat er stond. Ik zat erbij, keek ernaar, en probeerde het geheel zo goed mogelijk in de juiste banen te leiden, tussen de familiepraatjes en de lekkende ijsjes door.

Hij werd steeds heviger

Tot dat moment … waarop een klein meisje even niet uit het huisje wou komen. Afgeleid door mijn dochter, die besloot op verkenning te gaan, keek ik even de andere kant uit toen ik plots een gil hoorde. En een andere mama kwaad bij mijn zoontje zag staan. “Je mag niet met zand gooien!” Uiteraard. Ik zag niet wat er precies gebeurde, maar sprak mijn zoontje erop aan. Ook toen hij nadien iets te enthousiast vóór een ander kind op de glijbaan wilde, nam ik hem apart. “Een beetje rustiger” maar ook “ieder om beurt op de glijbaan” of “we gaan naar huis”.

Maar hoe langer we er zaten, hoe heviger hij werd. Was het omdat hij zijn neefje al lange tijd niet meer gezien had? Omdat ze samen sterk zijn? Of omdat mijn zoon extreem enthousiast was omwille van zijn verjaardag? Ik voelde het vertrouwen van de andere kinderen in de zandbak dalen, maar ook dat van hun ouders errond. Dus na een volgend glijbaan-incident zag ik dan ook geen andere mogelijkheid dan mijn zoontje te wijzen op onze afspraak en het feestje daar te stoppen. Hoe jammer ook.

Had ik mijn kind niet in de hand?

Toch merkte ik dat de zandbak ook in mijn kleren was gekropen. Figuurlijk dan toch. Had ik mijn kind niet in de hand? Waarom dan? Hij kan toch ook braaf zijn? Ligt dit aan mij? Wat had ik anders moeten doen? Ben ik wel goed bezig? Beeldde ik mij de blikken van de andere ouders in? Of was het ook echt zo? Wat zouden zij wel niet denken? Met telkens maar 1 beeld voor ogen. De afkeurende blik en neerbuigende toon van de andere moeder, die boven mijn zoontje hing.

Ik geef haar geen ongelijk. En ook ik heb al wel eens een kind moeten uitleggen dat iets niet oké is. Al probeer ik dat zo rustig en beleefd mogelijk te doen. Ik gooi er in dat geval ook even een glimlach tegenaan, zowel naar het kind toe, maar bovenal ook naar de moeder. Eentje dat duidelijk maakt: “hé, het is oké, die van mij doet dat soms ook”. Dan voel je niet alleen het gewicht van elkaars schouders vallen, maar vaak ook heel wat dankbaarheid.

Want wees nu eerlijk. Al gedragen ze zich soms perfect, elk kind heeft wel eens een moeilijk moment. Door te veel prikkels, vermoeidheid, uit enthousiasme, misschien omdat het met andere problemen kampt of gewoon … omdat het een kind is.

We doen allemaal ons best

Dus laat ons daar even bij stilstaan, wanneer we deze zomer met z’n allen rond de zandbak zitten. Dat we als ouder allemaal ons best doen maar dat kinderen desondanks niet elk moment van de dag voor 100% luisteren. Dat dit meerdere redenen kan hebben. En dat we allemaal hopen dat onze zoon of dochter geen openbare plaats gaat uitkiezen om grenzen af te tasten. Wees dus even lief, naar de andere kinderen toe, maar ook naar de ouders.

Gooi elkaar even een warme glimlach toe en voel wat ik voel. En wat ik gisteren een beetje miste. Want ze misdragen zich allemaal wel eens, dus “hé, het is oké, die van mij doet dat soms ook”.