5279fi.jpg

Ik hou van het pittige karakter van mijn dochtertjes

16/08/2023

Mijn meisjes lopen niet altijd in de pas.  Mijn meisjes zijn koppig en eigenwijs. Mijn meisjes hun mond is ook groter dan die eigenlijk zou moeten zijn op hun 2,5- en 4-jarige leeftijd. Mijn meisjes... Ze bezorgen mij regelmatig grote frustraties, ze bezorgden mij al vele grijze haren, ze bezorgden mij al ontelbare ergernissen, maar ze bezorgden mij vooral al enorm veel plezier.

Ik hou van hen om wie ze zijn

Wanneer mijn 4-jarige staat te roepen dat ze niet lastig is, maar dat ik haar altijd lastig maak met mijn gezeur. Wanneer diezelfde 4-jarige nog luidkeels brult ‘laat mij gewoon met rust’ alvorens ze ergens in een hoekje gaat gaan koppen. Wanneer mijn 2,5-jarige mij op de vingers tikt zodra haar zus op haar donder krijgt. Wanneer diezelfde 2,5-jarige zeer standvastig schreeuwt ‘Nee, dat doe ik toch niet’,...

Wel, heel stiekem geniet ik zelfs een beetje van deze momenten en koester ik ze als mooie herinneringen. Niet omdat ik ervan geniet dat mijn kinderen voor de zoveelste keer geen oren hebben (of in ieder geval toch niet van plan zijn die te gebruiken om naar mama te luisteren). En ook niet omdat ik het leuk vind om honderden discussies te moeten voeren en vijftig keer hetzelfde te moeten vragen. Maar gewoon omdat ik zoveel van hen hou om wie ze zijn...

Hevige karaktertjes

Al lang voor ik kinderen had verkondigde ik steevast dat ik later pittige kinderen wou, kinderen met karakter, geen kamerplantjes of kindjes die overal bang voor zouden zijn... Ik heb mijn hevige karaktertjes gekregen, en ik kan dat sterke willetje stiekem wel appreciëren (Maar dat hoeven mijn bengels natuurlijk niet te weten).

Wat ben ik gelukkig met mijn eigenwijze, zelfstandige en onbezonnen rebelletjes

Toen we onlangs op een evenement waren, zag ik verschillende leeftijdsgenootjes wenen omdat ze ergens niet op durfden, of omdat ze schrik hadden van de grotere wildere kindjes, of gewoon omdat ze niet uit de buurt van hun mama of papa wouden wijken... Mijn jongste daarentegen was ik meermaals kwijt, om haar dan telkens weer gierend en lachend in een of andere attractie terug te vinden. (Dat zijn dan van die momenten waarop je plots weer enkele grijze haren rijker bent, en waarop het maximum aantal hartslagen per minuut even snel wordt uitgetest.) Mijn oudste stond al in de rij voor het parcours ‘boven de 8 jaar’ en kon het niet laten zich vooral op de grotere wildere kindjes te focussen...

Op zo’n dagen besef ik des te meer hoe gelukkig ik ben met mijn eigenwijze, zelfstandige en onbezonnen rebelletjes, want eigenlijk zou ik het ook helemaal niet anders willen. Het zijn juist deze twee karaktertjes die mij kunnen laten glunderen zoals geen ander dat ooit zou kunnen.