Mild ouderschap - ook aan de feesttafel
Genoeg … is genoeg
Een toast met geitenkaas, een gevuld tomaatje, broodstengels met een lekkere dip, … Het feestmaal begint vaak al lang voordat je de voeten écht onder tafel schuift. En da’s natuurlijk net wat kerstfeestjes zo gezellig maken. De meeste kindjes proeven graag mee van de aperitiefhapjes die voorbijkomen, en da’s maar logisch. Vaak betekent dat wel dat de maagjes al vrij goed gevuld zijn tegen dat het hoofdmaal opgediend wordt. Geeft je kindje aan dat het geen honger meer heeft? Dan is dat helemaal oké.
Door je zoon of dochter daarin te volgen, vermijd je dat je zijn of haar maag uitrekt. Elk kind komt ter wereld met het aangeboren instinct om te stoppen met eten wanneer het genoeg heeft. Dat instinct is iets om te koesteren, niet om af te leren. Ga maar eens na bij jezelf hoe je je voelt wanneer je te veel hebt gegeten en met een opgeblazen gevoel achterblijft. Zoiets kan gebeuren natuurlijk, maar echt leuk of gezond is het niet om het knoopje van je broek noodgedwongen open te moeten zetten.
Nieuwe dingen leren eten
Kerstfeestjes zijn hét moment waarop er eens andere dingen op het menu staan. Dan wil je misschien de gelegenheid aangrijpen om je kindje iets nieuws te laten proeven. Daar is zeker niks mis mee, maar wanneer zoon- of dochterlief niet in een avontuurlijke stemming is, is dat ook prima. Kleintjes dwingen heeft absoluut geen zin, want pas vanaf dat ze vier jaar zijn, beginnen kinderen hun gedrag aan te passen aan wat anderen van hen willen. Pas dan gaan ze jou dus een plezier willen doen met iets te proeven. En zelfs op die leeftijd is een drukke feesttafel wellicht niet de ideale context.
Nieuwe dingen aanleren in een stresssituatie is zelden een succes: dat merkte je bij jezelf wellicht ook al? Laat die zinloze machtsstrijd dus gerust achterwege, en maak het gewoon gezellig met kerst.
Buikgevoel blijft de beste raadgever
Je kent vast wel die stemmetjes in je hoofd die herhalen wat je ooit zelf aangeleerd of voorgedaan kreeg. In haar boek Mild ouderschap bestempelt Nina Mouton ze als ‘inner voices’. Tijdens een kerstfeestje worden dat misschien zelfs ‘outer voices’, wanneer familieleden met advies strooien als ‘ze krijgt toch geen dessert als haar bord niet leeg is?’, ‘hij moet alles leren proeven’ of ‘oma heeft zoveel werk in die ovenschotel gestopt, en nu ga jij daar niet van eten?’.
Wees je bewust van de kracht van die inner (of outer) voices. Probeer ze vervolgens mild te hertalen tot ‘als we een dessert eten, mag je daar gerust plaats voor laten’, ‘je mag zelf bepalen hoeveel je eet’ of ‘neem je tijd maar om de wereld van het eten te verkennen’.
Bekijk alles op de lange termijn
Je geeft je kindje graag een aantal normen en waarden mee, maar je verwacht wellicht niet dat het die zich meteen eigen maakt. Ook voor de dingen die je aan tafel belangrijk vindt, moet je voldoende tijd nemen. Heb je bijvoorbeeld graag dat je zoon of dochter veel lust of de tafeletiquette kent, dan vraagt dat tijd, herhaling en oefening. Zoiets krijg je niet geleerd op één maaltijd, en zelfs niet na een week.
De ene dag weigert je kindje misschien om met zijn vork te eten, maar wil hij wel nieuwe dingen proeven. De andere dag is het weer omgekeerd: hij eet netjes met zijn vork, maar prikt daar alleen op wat hij al kent. Choose your battles om rust te creëren tijdens de dagelijkse eetmomenten en bekijk alles op de lange termijn. Je kinderen wonen vaak tot hun achttien jaar bij je in, dus je hebt nog heel wat tijd om hen aan tafel mee te geven wat voor jou belangrijk is!
Mijn tip? Laat het beeld van jouw kindje dat alles lust, nieuwe dingen wil proeven én netjes met mes en vork eet maar los, net als die mooi gedekte, propere feesttafel. Veel belangrijker dan die perfectie is mildheid, en jouw aanwezigheid. “Children need connection, not perfection”, toch?
Fijne feestdagen!
