Een paar weken geleden kregen we een mailtje van de juf. Het schoolfeest komt er – eindelijk – weer aan. Na een periode van niets kunnen én mogen organiseren door corona, slaan de klassen terug de handen in elkaar om een mooi spektakelstuk in elkaar te steken. Onze dochter zit in de peuterklas, dus dat betekent voor ons het allereerste schoolfeest!
Ik weet niet goed wat te verwachten, maar van één ding ben ik zeker: er gaan traantjes vloeien. Niet zozeer bij mijn dochter, daar ben ik gerust in, maar wel bij mezelf. Het idee dat mijn kleine meid een dansje zal opvoeren voor een groot publiek ontroert me. En het idee dat ik ontroerd zou zijn, doet me dan ook weer een traantje wegpinken.
“Er was eens …”
In het mailtje van de juf staat de dresscode opgegeven: aan alle kindjes wordt gevraagd zich volledig in het roze te kleden. Aan roze bij ons geen gebrek, dus ik kan last minute de kledij uitkiezen naargelang het weer.
Intussen kennen we ook het thema van het hele schoolfeest: “Er was eens…”. Benieuwd welk liedje en bijhorende dans dat voor onze dochter zal worden.
Het feest nadert en er wordt flink geoefend in de klas. In de laatste voorbereidingsweek maken de peuters kennis met het grote podium. De juf laat weten dat het optreden voor onze meid er op of er onder zou zijn. Ze kent het dansje en de pasjes, maar ze durft zich af te laten leiden door andere kinderen. Ik moet nu eerlijk bekennen dat ik voor aanvang van het optreden toch wel tegen onze dochter herhaald heb om vooral naar de juf te kijken.
En dan is het zover
Het is een prachtige zaterdag. Het zonnetje is van de partij en het wordt een warme dag. Wat leuk dat alles buiten doorgaat: het eetfestijn met daarop aansluitend de optredens, en daarna speelplezier met enkele klasgenoten.
Een halfuur voor het optreden verzamelen de peuters zich in de klas – allemaal volledig in het roze – en worden ze verder gekleed door de juf: elk kind krijgt roze oortjes en een krulstaart aangetrokken. De peuters worden omgetoverd tot varkentjes. Deze varkentjes zijn duidelijk klaar voor het eerste schoolfeest!
Intussen zoeken we plaats vlak aan het podium. We kunnen letterlijk vanop de eerste rij meegenieten. Naast mij zit de mama van een klasgenootje: “Als mijn dochter het van mij mee heeft, zal het optreden niet veel vets zijn. Als ze de genen van haar papa heeft daarentegen…”. Waarop ik antwoord: “bij ons is het omgekeerd, laat ons hopen dat ze het wat van de mama heeft”.
En dan is het zover… de kleine peuters wandelen het podium op en meteen klinkt vanuit het publiek ‘oh, hoe schattig’. Mijn moederhart smelt nog meer van zodra ik Mara het podium op zie gaan. Ik zie meteen dat het goed komt: er is geen angst, geen verlegenheid, geen traantjes. Van zodra ze ons ziet zitten, geeft dat ons drie geruststelling. Dochter zwaait naar mama en papa, wij zwaaien terug. Met een dikke duim omhoog.
Show
Zodra alle kindjes klaar staan op hun plaatsje weerklinkt ‘De drie biggetjes’ van K3 door de muziekinstallatie. We zijn vertrokken! Gedurende het volledige liedje geven de peuters en de juf het beste van zichzelf. Onze dochter heeft het goed gedaan: ze danst mooi mee, kent de pasjes, maar we zien vooral dat ze er van geniet en plezier heeft met de vriendinnetjes naast haar. Alsof die kleine varkentjes het nog hebben gedaan. Het kan ook niet anders of er komt een groot applaus van trotse mama’s en papa’s, grootouders, broers en zussen en iedereen die heeft genoten.
En mama? Ja, zij pinkt een traantje weg van achter haar zonnebril!
