An Lemmens eerlijk over het moederschap en het gevoel bij het geslacht van haar baby
In de het gesprek met gastheren Alex Agnew en Andries Beckers heeft An Lemmens het op een bepaald moment over het gevoel dat haar overviel toen ze zwanger was van haar zoontje Roscoe, die begin 2022 geboren werd.
“Ik ben zo ongelukkig geweest toen ik wist dat het een zoon ging worden, dat ik vind dat het heel belangrijk is om erover te praten.”
Liefde voor je kind is sterker dan álles
Zoals wel vaker gebeurt als mama’s een taboe openlijk proberen te doorbreken, kreeg ook An Lemmens heel wat reacties op haar verhaal. En niet altijd de meest gepaste.
“Gisteren wist ik even niet wat me overkwam. Ondanks dat ik in @welcometotheaa létterlijk had voorspeld dat dit ging gebeuren - een oprecht verhaal verneuken tot een clickbait voor een achterlijk artikel waarop de meest wansmakelijke reacties komen - toch kwetst dat nog steeds enorm. Eens te meer omdat het mijn kinderen betreft."
"Ik wou m’n verhaal doen omdat ik het héél moeilijk heb gehad. Op 2 jaar tijd verschillende miskramen en de dood van mijn liefste zus en vader te verwerken heb gekregen. Maar moraal van het verhaal is : het komt goed! Hormonen zijn rare beestjes en doen vreemde dingen met je. Maar de liefde voor je kind is sterker dan álles”, schrijft ze op haar Instagrampagina.
“En het mooiste van al : ik had gelijk om m’n verhaal te delen. Ik werd vanochtend wakker met een uitpuilende inbox. En voor 1 keer zat daar GEEN ENKELE grove reactie in! Alleen maar liefde. En mensen die zich in m’n verhaal herkenden. Mensen die gerustgesteld waren. Mensen die hun eigen verhaal deelden. Weet dat ik al jullie reacties lees, ook al ben ik hier nog een aantal dagen zoet mee. Liefde, veel liefde voor jullie allemaal. En de rest blokkeer ik, fuck maar es lekker off.”
Moeite met hechting
Bij haar tweede kindje kende An Lemmens een erg moeilijke aanloop naar de zwangerschap. “Ik heb een aantal miskramen gehad. Het was een heel moeilijke periode ook, waarin mijn vader en mijn zus kort na elkaar gestorven zijn. Het waren twee heftige jaren.”
Toen ze het nieuws kreeg dat ze zwanger was, dacht ze meteen “hoe lang voor het nu gaat foutlopen?”, vertelt An. “Dus je durft je ook niet hechten aan dat kindje. Dan ben je de drie maanden voorbij, maar blijft je toch nog angstig. En dan horen we ‘het is een jongen’. In mijn hoofd was het ‘dat kan niet’. Ik heb een dochter die ik zo graag zie, hoe ga ik een tweede kindje ook zo graag zien? Ik had moeite met die hechting, omdat ik schrik had had om het kindje kwijt te geraken. En het gaat een jongen zijn, ik weet niet hoe ik een jongen moet opvoeden. Ik weet niet hoe die band gaat zijn.”
Tot hij er is
De presentatrice vertelt eerlijk dat ze er negen maanden mee heeft gezeten. “Je praat daar niet over. Want je denkt ‘je mag blij zijn dat je zwanger bent’. En dat het kindje gezond is. Dus je wil daar niemand mee lastigvallen. Ik ben daar dan toch met iemand over gaan spreken, want ik wilde dat gevoel niet hebben. Ik wilde mijn kind graag zien. Maar ik vond geen oplossing.”
“Dus begin je te googelen: ‘teleurgesteld in geslacht’. Dan vind je van alles! Je maakt jezelf zot en ongelukkig. Zelf tot op de dag van de bevalling … Tot hij er dan is hé. En dan, oh my god. Dan is het er onmiddellijk.”
Dat ze haar zoontje Rosco doodgraag ziet, daarover bestaat geen twijfel. “Maar het is wel super heftig geweest. Het is puur iets hormonaal, denk ik. Dat mij zo opeens gegrepen heeft.”
Praat erover
Mama zijn is voor An trouwens iets wat natuurlijk komt en haar geen moeite kost, voegt ze eraan toe. “Ik heb niet snel het gevoel dat ik ze achter het behang wil plakken.”
“Maar het is wel goed dat over alles gepraat wordt, dat elk gevoel naar buiten wordt gebracht. Er zijn altijd mensen die zich daarin herkennen en zich eraan optrekken. Dus als er nu mensen zijn die ook dat gevoel hebben ‘ik wil geen zoon’ of ‘ik wil geen dochter’: dat wordt allemaal tenietgedaan als je kind geboren wordt. En ik wou dat ik dat had geweten, maar ja, je hormonen spelen je parten.”
