Mom confession: ik was jaloers op mijn man na de geboorte van ons kindje

En eerlijk gezegd weet ik zeker dat ik niet de eerste vrouw ben die het mama worden zo ervaart. Uit gesprekken met mijn mamavriendinnen weet ik ondertussen dat ik niet de enige ben, maar toch voelde ik me geïsoleerd in mijn ervaring.

Want terwijl het leven zoals ik het kende volledig op zijn kop was gezet, leek de wereld van mijn man niet echt te veranderen. Het voelde alsof ik vastzat in die alles verterende moederrol, terwijl hij het prima leek te doen.

Alles werd tegelijk op me afgevuurd – slaapgebrek, ‘mom guilt’, het verlies van mezelf, de eenzaamheid – en mijn man leek dat niet te merken.

Alles benijden

Dus ik voelde me op een bepaalde manier verlaten. En toen begonnen de jaloerse gevoelens binnen te sluipen. Ik benijdde het feit dat hij goed kon slapen. Ik benijdde het feit dat hij de pijn van mijn lichaam niet kon begrijpen.

Ik benijdde het feit dat ik worstelde met postnatale problemen en vaak een huilende puinhoop was, terwijl hij alles nog altijd op een rijtje leek te hebben. En ik geloofde niet dat hij ook maar iets begreep van wat ik meemaakte. Ik benijdde het feit dat hij advies gaf, terwijl ik alleen maar wilde vastgehouden worden en gesteund in de emoties die ik voelde.

Ik benijdde hem, omdat hij de veranderingen niet zo sterk voelde als ik. Ik benijdde dat hij het huis kon verlaten zonder voldoende te moeten kolven om de tijd dat hij weg was te overbruggen. En ik benijdde dat hij, terwijl hij weg was, niet de constante behoefte voelde om zich naar huis te haasten.

Ik was jaloers op mijn man en dat zette ons huwelijk onder druk, net als het hechtingsproces met ons kindje.

Ongeziene verandering

Mijn interne wrok kwam voort uit de manier waarop ik de veranderingen onder invloed van het ouderschap in ons leven en in ons huwelijk zag. En uit een gebrek aan communicatie. In plaats van het gevoel te hebben dat we in hetzelfde team zaten, voelde het alsof we rivalen waren, volslagen vreemden in ons eigen huis.

Het voelde alsof de hele wereld tegen mij was, terwijl ik in stilte instortte. Ik wilde me (wanhopig) gezien, gehoord en gewaardeerd voelen, maar dat gebeurde niet.

Waar ik niet bij stilstond, was dat de wereld voor ons allebei was veranderd, op een manier die we nooit eerder hadden meegemaakt. Geen van ons beiden had enig idee wat we deden, maar we deden wel allebei ons best.

Niet de vijand

Ja, hij hoefde niet uit te zoeken hoe hij de uren met de baby kon vullen, maar in plaats daarvan moest hij uitzoeken hoe hij de tijd kon inhalen die hij miste als hij aan het werk was en niet thuis bij ons kon zijn. Terwijl ik jaloers was op de tijd die hij buitenshuis doorbracht, was hij er net verdrietig over en wilde hij net zoveel tijd thuis kunnen doorbrengen als ik.

Ja, hij hoefde de emoties die ik voelde niet door te maken, maar in plaats daarvan moest hij uitzoeken hoe hij mij kon laten merken dat hij er voor me was. En hoopt hij dat ik me tijdens de postnatale fase voor hem openstelde, in plaats van hem als de vijand te behandelen.

Ja, hij hoefde zich niet naar huis te haasten terwijl hij weg was. Maar in plaats daarvan moest hij mij ervan proberen te overtuigen dat ik van mijn tijd weg moest genieten en dat hij heus wel wist hoe hij de vader van ons kind moest zijn en het fort moest bewaken als ik er niet was.

Werken als een team

In het midden van de postnatale periode realiseerde ik me al deze dingen niet. Ik had last van een ongezonde jaloezie die voortkwam uit veel zelfmedelijden en een onvermogen om te begrijpen hoe de veranderingen een impact hadden op ons allebei.

Maar dat moest veranderen, zodat ons huwelijk sterker kon worden en we samen, als een team, konden opvoeden.

Zelfs nu nog benijd ik mijn man af en toe. Omdat hij onze zoon zo makkelijk in slaap krijgt of omdat hij zich bij hem heel anders gedraagt dan bij mij. Maar er was veel communicatie voor nodig om in te zien dat jaloezie niet nodig is en dat het mijn huwelijk meer schade berokkent dan dat het helpt.

Een huwelijk na kinderen is geen makkie, maar ik ben dankbaar voor de man en de vader die mijn man is. En ik heb het geluk dat ik hem heb tijdens deze reis, terwijl wij allebei een verandering doormaken.

Sommige dagen zijn moeilijker voor mij. Andere dagen zijn moeilijker voor hem. Maar elke dag lopen we allebei wel tegen obstakels aan. En het is verloren energie om neer te kijken op de ander omdat die het op een bepaald moment moeilijker heeft. In de plaats daarvan kunnen we elkaar beter helpen en aanvullen. Want dat is waar werken als een team om draait.

Bron: Mariah Maddox, vrij vertaald naar Motherly