Mom confession: ik was jaloers op mijn man na de geboorte van ons kindje

En eerlijk gezegd weet ik zeker dat ik niet de eerste vrouw ben die zich in deze positie bevindt. Uit gesprekken met mijn mamavriendinnen weet ik dat ik niet de enige was, maar toch voelde ik me geïsoleerd in mijn ervaring.

Want terwijl het leven zoals ik het kende op zijn kop was gezet, leek de wereld van mijn man niet echt te veranderen. Ik voelde me vastzitten in die alles verterende moederrol en hij leek het prima te doen.

Alles raakte me ineens – slaapgebrek, ‘mom guilt’, het verlies van mezelf, de eenzaamheid – en mijn man leek dat niet te merken.

Alles benijden

Dus ik voelde me op een bepaalde manier verlaten. En toen begonnen de jaloerse gevoelens binnen te sluipen. Ik benijdde het feit dat hij goed kon slapen. Ik benijdde het feit dat hij de pijn van mijn lichaam niet kon begrijpen.

Ik benijdde het feit dat ik worstelde met postnatale problemen en vaak een huilende puinhoop was, terwijl hij op een rijtje leek te houden. En ik geloofde niet dat hij ook maar iets begreep van wat ik meemaakte. Ik benijdde het feit dat hij advies gaf, terwijl ik alleen maar wilde vastgehouden worden en gesteund in de emoties die ik voelde.

Ik benijdde hem, omdat hij de veranderingen niet zo sterk zag als ik. Ik benijdde dat hij het huis kon verlaten zonder genoeg te moeten kolven om de tijd dat hij weg was te overbruggen. En ik benijdde dat hij, terwijl hij weg was, niet de constante behoefte voelde om zich naar huis te haasten.

Ik was jaloers op mijn man en dat zette ons huwelijk onder druk, net als mijn hechtingsproces met ons kindje.

Ongeziene verandering

Mijn interne wrok kwam voort uit de manier waarop ik deze verandering als nieuwe ouders in ons leven en in ons huwelijk zag. En uit een gebrek aan communicatie. In plaats van het gevoel te hebben dat we in hetzelfde team zaten, voelde het alsof we rivalen waren, volslagen vreemden in ons eigen huis.

Het voelde alsof de hele wereld tegen mij was, en ik in stilte instortte. Ik wilde me (wanhopig) gezien, gehoord en gewaardeerd voelen, maar dat gebeurde niet.

Wat ik me niet realiseerde was dat we allebei in een verandering zaten die we nog nooit hadden meegemaakt. Geen van ons beiden had enig idee wat we deden, maar we deden ons best.

Niet de vijand

Ja, hij hoefde niet uit te zoeken hoe hij de uren met de baby kon vullen, maar in plaats daarvan moest hij uitzoeken hoe hij de tijd kon inhalen die hij zou missen als hij door zijn werk niet thuis kon zijn. Terwijl ik jaloers was op de tijd die hij buitenshuis doorbracht, was hij er net verdrietig over en wilde hij net zoveel tijd thuis doorbrengen als ik.

Ja, hij hoefde de emoties die ik voelde niet door te maken, maar in plaats daarvan moest hij uitzoeken hoe hij mij kon laten merken dat hij veel om me gaf. En hoopt hij dat ik me tijdens de postnatale fase voor hem openstelde, in plaats van hem als de vijand te behandelen.

Ja, hij hoefde zich niet naar huis te haasten terwijl hij weg was. Maar in plaats daarvan moest hij mij proberen te overtuigen dat ik van mijn tijd weg moest genieten en dat hij wist hoe hij de vader van ons kind moest zijn en het fort moest bewaken als ik er niet was.

Werken als een team

In het midden van de postnatale periode realiseerde ik me al deze dingen niet. Ik koesterde ongezonde jaloezie die voortkwam uit veel zelfmedelijden en een onvermogen om te begrijpen hoe deze verandering op ons beiden echt een impact had.

Maar dat moest veranderen, zodat ons huwelijk sterker zou worden en we samen, als een team, konden opvoeden.

Zelfs nu nog benijd ik mijn man af en toe. Omdat hij onze zoon zo makkelijk in slaap krijgt of omdat hij zich bij hem heel anders gedraagt dan bij mij. Maar er was veel communicatie voor nodig om te leren dat jaloezie niet nodig is en dat het mijn huwelijk meer schade berokkent dan dat het helpt.

Een huwelijk na kinderen is geen makkie, maar ik ben dankbaar voor de man en de vader die mijn man is. En ik heb het geluk dat ik hem heb tijdens deze reis, terwijl wij allebei een verandering doormaken.

Sommige dagen zijn moeilijker voor mij. Andere dagen zijn moeilijker voor hem. Maar elke dag ervaren we allebei een vorm van moeilijkheid, en het is niet onze taak om neer te kijken op de ander omdat die het moeilijker heeft.

Neen, we moeten leren hoe we kunnen ingrijpen en het gat opvullen op de manier waarop we elkaar nodig hebben. Dat is tenslotte waar werken als een team om draait.

Bron: Mariah Maddox, vrij vertaald naar Motherly