Mama worden. Dit onderwerp speelt, met name bij vrouwen, al vanaf jonge leeftijd een rol. Het begint al bij kleine meisjes die hun eerste Baby Born pop in handen houden. Ook ik speelde al vanaf jongs af aan mama.
Het thema kinderwens werd ook al vroeg door mij en mijn vriendinnen besproken. De eerste gesprekken hierover voerde ik al voor mijn tiende levensjaar. Ik kan me niet meer goed herinneren hoe ik er toen instond, maar er werd absoluut veel over gesproken. De meeste vriendinnen van mij spraken destijds al met volle overtuiging over de onderwerpen trouwen en kinderen.
Later, zeg maar vanaf 18 jaar, werd het thema nog steeds veelvuldig besproken. Nu uiteraard met een meer serieuze toon. Al mijn vriendinnen wilden moeder worden, geen twijfel over mogelijk.
Ik begon langzamerhand te merken dat ik dit helemaal niet zo vanzelfsprekend vond. Hoezo MOET je moeder worden? Je kan je leven toch ook anders invullen? Ik was eerlijk gezegd veel meer bezig met carrière, vrijheid en de wereld. Ik zag het krijgen van kinderen helemaal niet als vanzelfsprekend.
Tot midden twintig heb ik nooit druk ervaren als het hierom ging. Je bent dan immers nog jong en er wordt ook niet van je verwacht dat je dan al aan kinderen begint. Ja, verwacht zeg ik. Hoewel steeds meer mensen beslissen om geen kinderen te krijgen, word je daar door de maatschappij nog altijd voor beoordeeld. Kinderen krijgen is immers nog steeds de norm.
Op 29-jarige leeftijd leerde ik mijn huidige man kennen. Het werd al snel duidelijk dat hij een enorm grote kinderwens had. Zelf was ik hierover nog steeds zo onzeker als tien jaar eerder. Lange tijd wuifde ik elk gesprek over het thema weg. Enerzijds omdat ik geen antwoord had, anderzijds omdat ik me altijd veroordeeld voelde.
Wat moet je doen als vrouw, als je niet zeker weet of je kinderen wil en iedereen om je heen wel, in het bijzonder je partner?
Lange tijd heb ik me enorm verloren en eenzaam gevoeld. Ik kon er niet goed met mensen over praten (omdat niemand hetzelfde gevoel had als ik en er een enorm taboe heerst op het niet willen van kinderen).
Voor mijn man bestond er geen toekomstscenario zonder kinderen. Er moest een beslissing worden gemaakt. Óf gezinsuitbreiding, óf elkaar laten gaan.
Mijn man is mijn grote liefde, mijn soulmate. Dat betekende voor mij dat ik wel moest gaan praten over het thema. Geloof me, praten helpt enorm. Het geeft concretere invulling aan een scenario, dat je je niet goed voor kan stellen.
In het begin vond ik het zeker lastig om over mijn gedachtes en gevoelens te spreken, maar omdat het van zo groot belang was, gaf ik me al vrij snel bloot. Ik sprak openlijk over mijn angsten, mijn zorgen en al het mogelijke wat in mij op kwam betreffende het krijgen van een kindje. Deze gesprekken hebben me uiteindelijk alleen maar dichter bij mijn man gebracht.
Op het moment dat ik mijn angsten en zorgen een plekje gaf, begon ik steeds meer in te zien hoe ongelooflijk mooi het zou zijn om samen een kindje te krijgen. Ik liet me niet langer leiden door angst, ik liet me leiden door liefde.
Uiteindelijk kwam de kinderwens dus ook echt vanuit mijzelf. Dat vond ik ook enorm belangrijk, omdat ik van mening ben dat je zo’n besluit niet omwille van een ander kan nemen.
Ik ben nu 30 weken zwanger en gelukkiger dan ooit. Ik kan niet wachten om onze kleine in mijn armen te houden.
