2022 was een rollercoaster van emoties. Eind 2020 besloten mijn man en ik om voor kinderen te gaan. Die zin alleen al, “we gaan voor kinderen”. Alsof dat een vanzelfsprekendheid is, gewoon iets is waar je voor kan gaan en je een paar maand later een kind in huis hebt en alles verder rozengeur en maneschijn is. Dat is toch even anders uitgedraaid.
Al snel na het stoppen van de pil werd ik de eerste keer zwanger. Hoera! Feest! Hoe gelukkig waren wij?! We zouden binnenkort mama en papa worden voor de eerste keer! Wachten om het nieuws te vertellen tot twaalf weken konden we niet, want waarom zouden we ook willen wachten om zulk fantastisch nieuws te delen? Ergens diep vanbinnen zei een stemmetje dat het nog mis kon gaan, maar dan wil je toch net vrienden en familie rond je?
En zo geschiedde, de zwangerschapsaankondiging bij onze vrienden en familie werd onthaald met veel enthousiaste en blije reacties, er werden filmpjes gemaakt van die wondermooie reacties, gelukzalige momenten die op dat moment ons hart verwarmden. Ons eerste kindje zou er binnenkort zijn, iedereen was in de wolken! Het eerste bezoek bij de gynaecoloog was heel spannend, maar we werden gerustgesteld. Een flikkerend hartje lachte ons tegemoet. Alles zag er goed uit, laat het wondertje maar verder groeien!
De grond zakte weg onder mijn voeten
Tot op de dag dat ik bijna elf weken zwanger was. Een ochtend op mijn werk, toevallig stond ik net op de afdeling gynaecologie. Ik maakte mij zorgen zonder een specifieke reden. Ergens diep vanbinnen was er toch de ongerustheid dat er iets niet goed zou gaan, geen idee waarom ik dat op dat moment dacht en voelde. Er was niets wat er op wees dat het niet goed zou gaan. Dankzij een collega kon ik onmiddellijk een echo krijgen, en dat was dan ook het moment waarop de grond vanonder mijn voeten wegzakte.
Waar ik ergens voor vreesde, werd werkelijkheid. Het vruchtje had geen flikkerend hartje meer en was niet meer gegroeid sinds kort na de eerste echo. Er ging zoveel door mijn hoofd, maar vooral: ik moet hier weg, hoe kan ik niet weten dat ik met een dood vruchtje rondloop, waarom heeft mijn lichaam het laten afweten en mij niet gewaarschuwd dat het niet groeide? Ik voelde me ergens ook belachelijk dat ik dacht zwanger te zijn, terwijl dit al een drietal weken niet meer zo was. Het telefoongesprek naar mijn man toen bezorgt me nog steeds koude rillingen als ik eraan terug denk. Voor hem kwam dit als een donderslag bij heldere hemel. Onze toekomst, alles waar we naar uitgekeken hadden werd op dat moment met de grond gelijk gemaakt.
We hadden een miskraam, een missed abortion, maar what’s in a name. Miskraam is een vreselijk woord, alsof er iets mis is met jezelf. Voor ons was en is het een verlies, een verlies van een prille zwangerschap, dat wel, maar het blijft een verlies. Iets waardoor we moeten rouwen, als persoon, maar ook als koppel. Het is een steek in het hart, een hoop die op een seconde de grond wordt ingeboord, het is het ‘uitkijken naar’ en een toekomst die plots wegvallen.
Het was pijnlijk als mensen rond ons wel zwanger werden en bleven, het gevoel de enigen te zijn die dit meemaakten overheerste. Het contrast dat gemaakt werd, al dan niet bewust en niet slecht bedoeld, dat ‘wij-wel’ en ‘jullie-niet’ zwanger zijn werd mij soms te veel. De troostende woorden zoals ‘het is het natuur’, ‘het is een teken dat het nu nog niet zo moet zijn’, ‘het komt wel goed’, ‘wees blij dat het nog geen twaalf weken was’, ‘de dochter van de slager van hier om de hoek heeft dat ook meegemaakt en is nu mama van drie kinderen’ zijn goedbedoeld, maar zo kwetsend en pijnlijk.
‘Het is niet goed’
De tweede zwangerschap beleefden we volledig anders. De positieve zwangerschapstest bracht niet zoveel geluk mee zoals de eerste keer. De schrik dat het opnieuw fout zou lopen was aanwezig. Maar daar was dokter Google weer, 1/6 maakt dit mee, wij hadden ons deel al gehad dus de kans leek ons klein dat het nu ook weer fout zou lopen. De eerste echo was opnieuw goed, een kloppend hartje dat ons terug hoop gaf, terug iets om voorzichtig naar uit te kijken. Maar na twee weken, op de volgende controle, hoorden we de woorden van de gynaecoloog: het is niet goed.
Alweer die pijnlijke steek in mijn hart, het onbegrip waarom wij dit weer moesten meemaken, de hand van mijn man op mijn schouder terwijl ik daar op de onderzoekstafel lag en de woorden die de dokter sprak die langzaam binnensijpelen. De uitleg dat ik opnieuw een curettage zou moeten ondergaan, en deze keer gepland omdat het de eerste keer met veel complicaties verlopen was, hoorde ik niet. Mijn keel werd dichtgeknepen, paniek overviel me, de grond zakte alweer vanonder mijn voeten.
De periode nadien was ik zeer op mijzelf, mijn man en ik, samen het verdriet verwerken en proberen om te gaan met de schrik dat het misschien nooit zou lukken. Samen zijn we door die periode gekomen, sterker dan ooit, maar het heeft er toch ingehakt.
Zwangerschap vol stress
Ik schrijf nu dit terwijl mijn dochter van drie maanden aan het slapen is. Uiteindelijk was het derde keer, goede keer. De derde zwangerschap was er dan ook één vol stress en veel telefoontjes en extra bezoeken bij de gynaecoloog. Genieten was er niet bij, de schrik dat het weer mis zou lopen overheerste, aan een baby-uitzet durfden we pas na 25 weken te denken, en dat is jammer. Het was leven van doktersbezoek tot doktersbezoek en elke keer die opluchting dat het oké was, en we alweer een maand verder waren. Maar uiteindelijk is het goed gekomen. Onze dochter, naar wie we zo hadden uitgekeken, is er!
Er zijn waarschijnlijk heel veel (wens)ouders die zich hierin herkennen, al had ik op dat moment het gevoel dat wij bijna de enige waren die dit meemaakten. Ik vond het altijd heel moeilijk om soortgelijke verhalen te lezen, omdat er bij de meeste verhalen er altijd een ‘happy end’ was, de baby waar zo werd naar uitgekeken. Terwijl ik bij het lezen van die verhalen niet zeker was of er ooit een kindje zou komen. En dat maakt het moeilijk.
Maar nu begrijp ik dat je dit pas kan schrijven als het verlies wat verwerkt is, als het verdriet iets minder groot is, als het een periode is waarop je kan terug kijken, en niet wanneer je er nog volledig in zit. De grote onzekerheid tijdens dat proces maakt het nog zoveel moeilijker om er op dat moment open over te communiceren. Het grote taboe rond een pril zwangerschapsverlies vermindert wel doordat er steeds meer mensen open over praten, het in de media komt ...
Daarom schrijf ik dit ook, omdat ik weet dat ik niet alleen ben en de erkenning van soortgelijke situaties ervoor kan zorgen dat je je niet zo alleen voelt, waardoor het verlies op een bepaalde manier iets draaglijker kan gemaakt worden.
Marie-Amelie
