Een huisje in mijn hart: over de moeilijkste dagen van mijn leven

Zwanger!

Een half jaar later, op 13 juni 2021, had ik een positieve test in mijn handen. Wat waren we blij! De eerste spannende maanden gingen voorbij, en na een goede NIP-test en 20-weken echo leek alles voorspoedig te verlopen. Elke controle was positief, zelfs tot aan 30 weken. We genoten volop van de zwangerschap: we hielden een gender reveal, ik deed een zwangerschapsshoot, we keken vol bewondering naar de 3D-echo van ons kleine mannetje en ik had een superleuke babyshower. 

Ondertussen waren we druk bezig met de voorbereidingen. De bovenverdieping werd geverfd en voorzien van nieuwe vloeren, de stapel kleding, speelgoed en verzorgingsspullen werd steeds groter en de kinderwagen en het autostoeltje stonden klaar. Met kerst kregen we zelfs nog allerlei leuke spullen voor onze kleine man. Het kwam nu echt dichtbij!

Onverwachte zorgen

Tot 27 december 2022, ik was 32 weken zwanger. Normaal gesproken werd Manuel altijd actief zodra ik in bed ging liggen, maar die avond bleef het stil. Ik herinnerde me het advies van de vroedvrouw en at iets kleins, waarna ik op mijn linkerzijde ging liggen. Het duurde lang en ik begon zenuwachtig te worden, maar na een uurtje begon hij gelukkig te trappelen, waarna ik rustig ben gaan slapen.

De volgende dag was hij opnieuw erg rustig. Ik besloot het ziekenhuis te bellen en mocht op controle komen. Zijn hartslag was goed, maar hij was wat rustiger dan normaal. Misschien sliep hij, dacht de verloskundige. Ik kreeg druivensuiker en daar reageerde hij op. Er werden bloed- en urinemonsters afgenomen, waarbij lichte tekenen van een beginnende zwangerschapsvergiftiging werden gevonden.

Niets verontrustends, maar ik moest de volgende dag terugkomen voor extra controle. Als ik de baby die avond nog steeds niet gevoeld had, moest ik ’s avonds weer terugkomen. ‘s Avonds voelde zowel ik als mijn partner nog wat schopjes, dus gingen we pas de volgende dag terug.

Slecht nieuws

Op 29 december gingen we terug naar het ziekenhuis en werd ik door de stagiair-verloskundige aan de monitor gelegd om zijn hartslag te meten. Ze zocht, maar kon niks vinden. Op dat moment maakte ik me nog niet al te druk; de stagiair was er wellicht nog niet zo bedreven in en kon daarom misschien niks vinden, dacht ik. Er werd een andere verloskundige bijgehaald. Ze zochten en zochten, maar het bleef stil. 

Ik kreeg het benauwd en begon te huilen. “Is het normaal dat het zolang duurt voordat jullie iets vinden?” vroeg ik. “Weet ik niet”, kreeg ik te horen van de stagiair. De verloskundige keek bezorgd en belde de gynaecoloog. Ik begon in paniek te raken en vreesde het ergste. De gynaecoloog kwam erbij en zetten de echo aan. We kregen te horen dat er geen hartslag meer was. Ook was er helemaal geen vruchtwater meer, terwijl mijn vliezen niet waren gebroken. 

De grond zakte volledig onder onze voeten weg. We konden het niet geloven. Ik vroeg nog “Kunnen jullie hem niet proberen te halen met een keizersnede?” Maar er was helaas niks meer mogelijk. Ik barstte in huilen uit en mijn partner was compleet in shock.

Afscheid nemen

De dagen en weken die daarop volgden waren de moeilijkste uit ons leven. Van het vertellen van het vreselijke nieuws aan familie en vrienden, tot de bevalling die ingeleid moest worden en de verschrikkelijke stilte na de geboorte, het afscheid nemen van ons kindje, thuiskomen op oudejaarsavond en het contrast tussen ons verdriet en de feestelijke sfeer, alle babyspullen die klaarstonden weer moeten opruimen en elke dag weer wakker worden met het besef dat ons kleine mannetje er niet meer is.

Onzekerheid

Na allerlei onderzoeken is er nog steeds geen zekerheid over wat er precies gebeurd is. De beginnende zwangerschapsvergiftiging heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat de placenta niet goed meer werkte en dat de baby te weinig zuurstof kreeg. Daardoor is het vruchtwater opgedroogd en is hij misschien ook vast te komen zitten in de navelstreng. Er is verder nooit echt een duidelijke oorzaak uitgekomen.

We zullen waarschijnlijk nooit precies weten wat er gebeurd is en blijven dus altijd met vragen zitten als “Wat als ze hem de 28ste gehaald hadden? Had hij dan gered kunnen worden?” We zullen het nooit weten.

Van verdriet naar verhaal

Na het overlijden van Manuel probeerde ik manieren te vinden om met het gemis om te gaan. Ik wilde hem meteen voor altijd een plekje in ons gezin geven. Wat me bezighield was de vraag: “Hoe vertel ik ooit aan zijn broertje of zusje over hem? Hoe geef ik hem een plekje in ons gezin, zonder dat het te zwaar wordt voor een kind?” 

Ik ging op zoek naar een boekje om dat te helpen uitleggen, maar vond niet écht waar ik naar op zoek was. Toen besloot ik het zelf te schrijven. Zo ontstond “Een huisje in mijn hart”: een verhaal dat jonge kinderen uitlegt dat een overleden broertje of zusje er voor altijd bij hoort, ook al kun je hem/haar niet zien.

Het schrijven hielp me om woorden te geven aan iets waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Het is een manier om over Manuel te blijven praten en om andere gezinnen te helpen hetzelfde te doen. Want ook kinderen die er niet meer zijn blijven voor altijd deel van het gezin. 

Laura Erens schreef het kinderboek “Een huisje in mijn hart”, voor gezinnen die een kindje verloren. Het helpt ouders, familieleden en professionals om het overleden broertje of zusje een blijvende plek te geven in hun gezin. “Een huisje in mijn hart” is verkrijgbaar in een variant voor een broertje en een zusje en is te koop via bol.com. Meer informatie: www.eenhuisjeinmijnhart.nl