Het voelt een beetje als oorlog voeren. Die eerste weken als ouders. Zonder vijand om tegen te vechten maar mét de allerschattigste bondgenoot.
Er woedt een Wereldoorlog in het kraambed.
Bloed, zweet en tranen.
Melkkots en meconium.
Je staat aan het front van het kersverse ouderschap. Hyperalert en uitgeput tegelijkertijd. Je kleine strijdmakker vertrouwt je volledig en wijkt nooit van je zijde. Letterlijk.
Eenzaam en nooit alleen.
Nachtzweet en ongewassen haar.
Verscholen en ondergedoken in de loopgraven van het kramen. Niet wetende of het nu dag of nacht is, niet wetende wanneer je nog eens zult kunnen eten.
Ontbering en ongemak.
Lekkende tepels en veel te dik maandverband.
Je mist het thuisfront en wie je voorheen was. Het lijkt allemaal een vage herinnering. Je weet niet hoe en of je dit gaat overleven.
Stampende voetjes en kleine scherpe nagels.
Gebroken en gewrongen toch vollediger dan ooit.
Al ouderend tuimel je van de ene veldslag in de andere. Bombardementen van onzekerheid. Tegenaanvallen van tederheid. Gewapend met billendoekjes en een schild tegen ongevraagde adviezen.
De missie is overleven.
De strategie is onduidelijk.
Marcherend op het ritme van je baby met regelmatig een huilend luchtalarm. De angst van het onbekende en een leven om te beschermen. Altijd paraat, knuffels in de aanslag.
Contactdutjes en een volle blaas.
De eerste lachjes en heel veel tranen.
Bang om te verliezen en vluchten is geen optie. Je kan niet anders dan je over te geven aan wat is. Elke nederlaag is tegelijk een overwinning.
Krijgsgevangene van voedingen.
Gezagvoerder van de wakkertijd.
Het voelt een beetje als oorlog voeren. Die eerste weken als ouder.
Nu, ik weet eigenlijk niks over oorlog voeren. En als ouder doe ik ook maar wat.
