De eerste keer wilde ik niet naar huis. Ik was bang, wilde niet alleen zijn, want wat wist ik nu? Huilend liep ik de gang door, afscheid nemend van die vroedvrouwen die mij dag en nacht hadden bijgestaan. Die bij het minste kikje, gilletje of pijntje naar me toegesneld kwamen, en nooit oordeelden, ook al kwamen ze voor niks de kamer binnen gedarteld.
Ik stond thuis in de living, van de ene dag op de andere moeder geworden, en riep snikkend uit naar de crisismanager dat ik vannacht niet meer op een belletje kon duwen en dat er geen engel meer in mijn kamer zou staan om me te helpen mijn borst in mijn baby’s mond te krijgen. Om mijn wonde te verzorgen, met de bedpan en het metalen kannetje, het gekletter van het verlossende, lauwe water. Ik voelde me zo verloren.
Dus ja, twee weken later besloot ik dan maar terug te gaan, en werd eerst mijn kleine kabinetschef-tut opgenomen voor een abces in haar linkerborst, en nadien ik. Op dezelfde plaats. De fluistergesprekken ‘s nachts, de troostende woorden tijdens het zoveelste kolfmoment, de wiegende armen voor mijn baby omdat ik haar niet kon vastnemen. Die ene vroedvrouw die me met opzet eens niet was komen wakker maken om te kolven, waardoor ik badend in de moedermelk wakker schoot en besefte dat ik voor het eerst in twee weken eens 4 uur aan een stuk had geslapen. Niets is de vroedvrouw te veel. Een meterslange wiek uit mijn borst trekken, dat neemt ze er ook wel even bij.
Opgelucht dat ik na tien dagen naar huis mocht, maar opnieuw een wee gevoel in mijn maag omdat ik het nu weer alleen moest zien te rooien, zonder al die zachte handen. Maar ik mocht niet meer terugkomen nu, zeiden ze, alleen als het was om te bevallen.
Dus ja, dan maar snel weer zwanger. Bevalling nummer twee ging heel wat vlotter. Met enkel de vroedvrouwen bij ons in de verloskamer. Die zonder de gynaecoloog mijn zoontje op de wereld hielpen. Die mij aanmoedigden, mij streelden, mij het gevoel gaven dat ik sterk was. De vroedvrouw die een spiegel vastnam en vroeg of ik wilde kijken, waardoor ik me te pletter perste omdat ik mijn eigen zoontje geboren zag worden. De vroedvrouw die me mijn oerinstinct liet vinden.
Bij een tweede moet je sneller naar huis. Balen, zeg. Maar dankzij alle goeie zorgen was ik er deze keer wel meer klaar voor. Al liet ik opnieuw een traan – of drie vier – bij het vertrekken.
En besloot ik twee weken later opnieuw terug te komen omdat ik opnieuw genaaid moest worden. Ik kan het blijkbaar niet laten. Eens een gecompliceerde vrouw, altijd complicaties. Of zoiets?
Vroedvrouw. Vroede vrouw. Wijs, lief, zorgend, zacht en teder. Een ode aan jou, want wat jullie doen voor kersverse moeders is van onwaarschijnlijk groot belang.
En toch ook even een kleine ode in de ode voor de vroedvrouw die mij, na mijn eerste toiletbezoek na mijn eerste bevalling, van de wc-pot redde nadat ik was flauwgevallen van de pijn en de vermoeidheid en de emoties. Waarop ik me nog eens verontschuldigde ook (echt; wie zegt nu sorry omdat ze is flauwgevallen nadat ze net een baby door haar vagijn heeft geduwd?) en zij me toebulderde: “Da’s normaal schat, heel uwen onderwereld is naar den duvel!”.
Tussen de tranen door kwam daar alweer een lach op mijn gezicht. Want soms is lachen met je miserie de beste remedie tegen open wondes onderaan, knoerten van aambeien, pijnlijk harde melktieten en ook wel een identiteitscrisisje en zeven hysterische breakdowns tussendoor.
Dat doen ze dus ook nog eens, die vroedvrouwen, samen met jou lachen door alle kraamtranen heen. En da’s het mooiste dat er is.
