Een kind via donorconceptie: ga ik nu te ver?
Slinger
Misschien herken je dit. Je wil zo ontzettend graag een kindje. Donorconceptie wil je daarbij ook overwegen, je staat er voor open. Maar daar stopt het niet gewoon. Je loopt ook rond met schuldgevoelens, gewetensproblemen zeg maar.
Je vraagt je af of je dat wel hebt te willen, een kind via een donor. Heb je daar wel ‘recht’ op? Ga je over een grens? Ben je je eigen grens aan het opschuiven omdat jij dit zo nodig wil voor jezelf? Hoe ver ga je in het oprekken van de mogelijkheden die bestaan? Soms zou je bijna willen dat ze niet bestonden, dan was de keuze niet zo complex …
Ben je nu ongelooflijk egoïstisch? Zet je je eigen verlangen en geluk nu boven het geluk van je toekomstige kind (auch)? Hoe ver mag je gaan en wanneer moet je loslaten? Gaat je omgeving je veroordelen omdat je dit doet, gaan ze er wat van denken? Je had misschien vroeger nooit gedacht dat je dit zelfs maar zou overwégen. Hoe is het toch in godsnaam zo ver kunnen komen?
Je gedachten en emoties schieten alle kanten op. Je hoofd lijkt soms wel te ontploffen. De ene dag denk je enthousiast dat je helemaal in het reine bent met donorconceptie. De volgende dag ben je opnieuw helemaal overtuigd in de andere richting: ik ga hiermee té ver, over mijn grens. Het is als een slinger die op en neer gaat. In uitersten.
Ja zeker- no way- ja zeker- no way-…
Verlangen- twijfels- verlangen- twijfels-…
Je zit op die manier volledig geblokkeerd in je beslissing over je kinderwens. Je hoopt dus vurig dat de slinger op een gegeven moment volledig stil zal hangen. Klik. Plots toch helemaal stil.
In realiteit zal het eerder zo zijn dat de uitwijking van de slinger alsmaar kleiner zal worden, tot hij geleidelijk tot stilstand komt. Het is een proces.
Focus
OK, dus hoe krijg je die slinger uiteindelijk stil in dat proces? Hoe krijg je die gewetensproblemen over jouw grenzen en het geluk van jouw toekomstige kindje getemperd?
Besef allereerst: dit verhaal is sowieso nooit of te nimmer 100% voorspelbaar, planbaar, maakbaar, controleerbaar. Je KAN nu eenmaal niet helemaal voorspellen, plannen, controleren hoe het precies zal lopen, hoe jouw toekomstige kind zal reageren, hoe iedereen binnen dit verhaal zich zal voelen … Hoe graag je dat ook zou willen. Dat kan best eng en oncomfortabel voelen. Oh, wat zou je het graag wél allemaal in de hand hebben!
Langs de andere kant zijn er factoren waar jij wél vat op hebt en die wel degelijk mee bepalend zijn voor hoe jouw toekomstige kindje zich zal voelen bij zijn/ haar ontstaansgeschiedenis. Focus hier op! Doordenk en doorvoél!
Welke rol zou je de donor geven in het leven van je kind? Welk donorprofiel zou je kiezen? Een anonieme donor? Een identificeerbare donor? Een bekende donor? Welke afspraken zou je zeker willen maken met een eventuele bekende donor? Wat/ wanneer/ hoe zou je het vertellen aan je kind?
Beantwoord alle vragen vanuit verschillende perspectieven: jij, je eventuele relatie/ partner, je eventuele andere kinderen en - last but not least natuurlijk - je toekomstige kindje! Jullie zijn allemaal deel van het verhaal!
Cruciaal is verder: hoe gelukkig voel JIJ je in dit verhaal? Hoeveel verdriet voel jij- eerlijk- over donorconceptie en het ideaalplaatje van een volledig genetisch eigen kindje dat niet ingelost geraakt? In hoeverre ben JIJ helemaal rond met je eigen stuk, je rouwproces (want ja, dat IS het wel degelijk)? In welke mate kan jij dit 100% zien als een POSITIEVE keuze?
Voorkom dat je toekomstige kindje onbewust resterend verdriet gaat dragen, uit liefde en loyaliteit voor jou. Verwacht niet dat je hier morgen plots helemaal uit zal zijn. Maar ga wel het proces aan. Want terwijl de slinger alsmaar weer op en neer gaat, ben je waarschijnlijk mega- kostbare tijd aan het verliezen. De biologische klok, weet je wel.
Worstel jij met de JA/ NEE vraag rond donorconceptie?
Meer info vind je hier.
Viki Peeters is kinderwenscoach. Ze helpt vrouwen met een tikkende biologische klok om voluit achter hun keuze te gaan staan over hun kinderwens via donorconceptie.
