Als je niet overeenkomt bij het kiezen van een naam

De maanden in aanloop naar de geboorte van je kindje komen er heel veel zaken op je af. We tackelden die allemaal met spreekwoordelijk gemak. Het besef dat je al die spullen toch maar een beperkte tijd nodig hebt, hielp wel om alles wat te relativeren. Een tweedehands wastafel, bedje en park waren meer dan goed genoeg, we stelden ons bij heel veel spullen in de babywinkel wel de vraag of we die wel echt nodig hadden… (Het antwoord daarop is héél vaak neen, trouwens, ook anderhalf jaar na datum kan ik dat bevestigen)

En die paar zaken die één van ons dan belangrijk vond, daar ging de andere dan wel in mee. Ik wilde bijvoorbeeld graag een co-sleeper, terwijl mijn vriend gewoon het kinderbedje in onze kamer wilde zetten. Hij wilde onze dochter dan weer graag laten dopen, iets waar ik dan geen voorstander van was. Maar ik kreeg mijn co-sleeper, en de papa kreeg zijn dooptraditie. Compromissen sluiten, het ging ons dus wel goed af.

Maar dan kwamen we bij de naam. Wat was dat een calvarietocht, zeg. Al voordat we wisten wat het was, hadden we een naam voor een jongen. Otis, zou het worden. Na amper vijf minuten suggesties uitwisselen hadden we allebei het ‘dit is het’-gevoel. Maar het bleek een meisje te zijn.

Nietsvermoedend startten we ook daarover een ‘suggestie-uitwisseling’, maar het werd al snel duidelijk dat we geen Otis-toevalstreffer zouden vinden. De namen die ik mooi vond, vond hij lelijk. Of voor een hond. Of te kort. Of te simpel. Of te veel gelijkend op een naam uit onze omgeving. Of te belachelijk als je ze achterstevoren zou lezen. Jawel, zó ver ging het hier bij mijn sparringpartner. Ik werd er onnozel van. De voorstellen die hij dan weer had, vond ik te lang, te Frans of -sorry- te marginaal. Ik wilde gewoon een stoere, korte naam, en net die voorstellen spraken hém totaal niet aan.

Tientallen lijsten heb ik doorploeterd naast hem in bed, waarbij ik telkens een nieuw ‘goed’ voorstel opperde en hij dat telkens weer afketste. En omgekeerd. De maanden gingen intussen voorbij, en de wenkbrauwen fronsten steeds harder als mensen hoorden dat we nog steeds geen naam hadden. In de doopsuikerwinkel begonnen ze zowaar zelf al te panikeren dat ze onze bestelling niet meer op tijd af zouden krijgen. Dus kregen we alles mee, om al te beginnen knutselen. De stickertjes konden dan volgen van zodra we er zelf aan uit waren.

De papa begon op een bepaald moment echt triest te worden dat we géén naam zouden vinden die we allebei mooi vonden. Hij is meer van het peoplepleasing-type, dus hij zag al het doemscenario voor ogen dat hij zich bij een van mijn namen zou moeten neerleggen. Maar ik ben vrij rustig gebleven: een naam is belangrijk, zeker wel. Maar ik zag het sowieso wel goed komen: ook al was het een naam die niet 100% mijn smaak was, mijn kindje zou dat wel zijn, en dan zou ik ook wel van die naam gaan houden, redeneerde ik.

Omdat er nogal een keiharde deadline dichterbij kwam, hebben we het echt ‘rationeel’ aangepakt. We hebben een lijst gemaakt met namen die we allebei ‘mooi genoeg’ vonden: waar de andere dus geen veto tegen stelde, anders gezegd. Daar kwamen na een tijdje 20 namen uit. Die hebben we allebei, elk op hetzelfde moment, punten gegeven op tien. De naam die het hoogst scoorde bij ons allebei, die zou het worden. Het is uiteindelijk Mona geworden. De naam die van ons allebei een 7 op 10 heeft gekregen. Niet onze favoriete naam, maar wel eentje die de ander niet lelijk vindt. Ik heb op zaterdag en zondag de stickertjes kunnen plakken, maandagavond is mijn water gebroken.

Het heeft een tijd geduurd voor ik aan de naam gewend ben geraakt. Misschien was dat bij een naam die ik heel graag hoorde ook het geval geweest, ik weet het niet. Maar als mensen naar de naam vroegen van mijn dochter, moest ik echt een fractie van een seconde nadenken. Shit, wat was het nou ook alweer? Gelukkig gaat dat zo stilaan over :-)

Ik heb uit interesse achteraf ook eens de test gedaan met de namentool hier op de website. Die is echt verrassend accuraat: de namen die eruit kwamen waren inderdaad ook telkens mijn favoriete namen. Niet die die het uiteindelijk is geworden uiteraard, want daar kreeg ik de papa niet voor aan boord ;-).