Drie kindjes ver, heb ik al op wolkjes mogen zitten, maar ze hebben ook al boven mijn hoofd gehangen …
Bij de geboorte van mijn eerste kindje, was het jammer genoeg meteen de grijze wolk … Ik had zo uitgekeken naar het moeder worden en was dan ook overenthousiast toen bleek dat die kleine spruit er eindelijk ging komen.
Ik had een prachtige zwangerschap (soms ook delicaat om te zeggen) en een bevalling “zoals uit de boeken”, zeiden de gynaecoloog en vroedvrouwen. Maar zelfs al bij het vertrek naar huis werd ik nerveus en onzeker … Iedereen leek er zomaar van uit te gaan dat wij goed voor onze kersverse baby gingen kunnen zorgen, maar het vertrouwen in mezelf werd kleiner en kleiner. De bezorgdheid over hem werd ondertussen alleen maar groter en groter waardoor ik het mezelf dikwijls niet makkelijk maakte.
Ik was niet de enige in de familie die net moeder was geworden en werd dikwijls geconfronteerd met “de roze wolk”. Het was voor mij toen moeilijk om in te zien dat het niet aan mijn kwaliteiten als moeder lag, want ik liep altijd een beetje achterop en had met alles meer moeite. Ons kleintje sliep slecht, hij wou overdag enkel slapen op mijn buik, schrok bij de minste prikkels, huilde bij bijna elke verschoning, de borstvoeding kwam niet op gang waardoor hij trager bijkwam … Ik had op de duur schrik om met hem op stap te gaan omdat hij in een huilbui zou kunnen schieten en ik me weer constant zou verontschuldigen uit tja … schaamte. Want in mijn hoofd deed ik het precies niet goed …
Ik heb me echt slecht gevoeld en ondervond fysiek ook veel gevolgen. Het is één ding om je zwangerschapskilo’s te verliezen, maar er schoot op een bepaald moment bijna niets meer over omdat ik mezelf zo onder druk zette voor mijn kleine jongen dat ik mezelf bijna vergat. Mijn omgeving heeft van dit alles toen niet veel gemerkt. Voor hen leek het alsof alles net goed ging en dat is ook wat ik wou dat ze dachten …
Na mijn tweede bevalling, die verliep met een keizersnede, zat ik al eerder op een lichtgrijze wolk. Ik heb lang gebaald omdat ik zo traag herstelde na de operatie. Ik kon er niet goed mee om dat die zelfstandigheid wegviel en de overschakeling van één naar twee kleine jongens die hun Moeke nodig hadden, had me ook wat overvallen. Ik ben toen ook parttime gaan werken om voor mezelf de druk wat te verlagen. Ook daarover geen schaamte meer. Nog altijd heel blij dat ik dat gedaan heb!
Raar maar waar: Ik heb de roze wolk pas leren kennen bij de geboorte van mijn derde kindje. De zwangerschap was zwaar en de bevalling intens maar het leek alsof we meteen op elkaar afgestemd waren. Ik herinner me ook dat de rit van het ziekenhuis naar huis me een gelukzalig gevoel gaf waardoor ik besefte dat ik de vorig twee keren angstig en met pijn/tranen terugkeerde naar huis.
Het is pas na deze bevalling dat ik over “de wolk” ben gaan vertellen omdat ik toen pas door had dat die roze wolk dan toch geen fabeltje was eigenlijk en ik ben zo blij dat ze dat niet is! En ook omdat ik hoopte dat men mij niet stoefferig zou vinden om er over te vertellen want ik had de andere versie ook doorgemaakt. Eigenlijk wel jammer dat dat mijn enige motivatie was om er over te durven spreken. Wanneer ik jonge moeders nu hoor vertellen dat ze een droomkindje hebben en werkelijk kunnen genieten van de eerste dagen/weken/maanden met hun kindje, doet mij dat veel plezier en zal ik eerder mee vertellen over míjn roze wolk dan dat ik die grijze-wolk-ervaringen er bij haal. Alleen al om te laten weten dat het hen ook gegund is. En het is gewoon leuk om over leuke dingen te vertellen!
Dus: Goed voor jullie! Geniet ervan en wat de grijze-wolken betreft: Vergeet jezelf niet en dan komt het vast wel goed!
