Met een grote inspanning draai ik de buggy naar de ingang, waardoor ik met het achterste wiel bijna over mijn eigen tenen rijd. Pff. Lomp ding. De buggy. Niet ik … uiteraard.
Nog geen jaar in gebruik en het manoeuvreert nu al niet meer vlot. Misschien te intensief gebruikt. Kilometers, nee, marathons hebben we al gewandeld met dat ding. Alles om de passagier erin tevreden te houden. Of te laten slapen. Momenteel lukt voorlopig enkel het eerste.
Het is niet druk in de apotheek, dus ik ben meteen aan de beurt. De apothekeres herkent me meteen. Vaste klant hier. Alleen is het lang geleden dat ik haar nog gezien heb. Tja, met die corona …
‘Ooh, de laatste keer dat ik je zag, had je nog een bolle buik!’ kirt ze enthousiast, waarop ik ongemakkelijk glimlach. Ze wijst naar mijn zoontje. ‘En wat is hij al groot. Hij ziet er een echte deugniet uit.’ Dat kan ik alleen maar beamen.
‘Hoe oud is hij?’
‘Elf maanden,’ antwoord ik.
Elf, ellendig lange maanden, denk ik. En we leven nog steeds. Hoe? Geen idee. Ik ben er fysiek nog, je kunt me zien en je kunt me in mijn wang porren. Maar of er nog veel leven in die fysieke verschijning zit, is moeilijker te zeggen.
‘Wat kan ik voor je doen vandaag?’ vraagt de apothekeres hartelijk, waarop ik mijn identiteitskaart aangeef en haar meedeel dat ik enkele voorschriften kom afhalen. Vitamine D, Duspatalin retard voor die prikkelbare darmen van me en … haar gezicht betrekt.
‘Ooh,’ zegt ze met een zorgelijke frons alvorens ze zich vlug probeert te herstellen en lief naar me glimlacht. Te laat.
‘Het is een zwaar jaar geweest,’ grap ik, half groen lachend. ‘Hopelijk snel niet meer nodig.’
‘Gaat het al wat beter?’ vraagt ze terwijl ze het grote doosje op de toonbank legt.
‘Ja hoor. We werken eraan.’
Ik lieg, weet wel beter.
Tegelijkertijd besef ik ook hoe tragikomisch de situatie is. Ziet ze me bijna een jaar na de bolle buik aan haar toonbank, en het eerste wat ik haar vraag, baby in de buggy bij me, is een grote doos antidepressiva.
